1645
Daniel Whistler po raz pierwszy opisuje krzywicę i osteomalację jako stan w którym szkielet jest zdeformowany i słabo zmineralizowany.
1650
Francis Glisson dostarcza pierwsze udokumentowane zapisy nt. krzywicy, wydając książkę pt. De Rachitide. Książka jest ilustrowana litografiami dzieci z deformacjami układu kostnego charakterystycznymi dla niedoboru witaminy D. Ilustracja przedstawia stronę tytułową tej książki.
XIX w.
Zachorowania na krzywicę przybrały rozmiary epidemiczne w XIX-wiecznej Anglii i niektórych innych krajach na północy Europy, gdzie niewielkie nasłonecznienie oraz warunki życia w zadymionych, przemysłowych miastach leżały u podstaw tego zjawiska. Stąd też wywodzi się historyczna nazwa krzywicy - angielska choroba.
1822
Polski lekarz, naukowiec, biolog, chemik i filozof - Jędrzej Śniadecki w rozprawie „O fizycznym wychowaniu dzieci” jednoznacznie wskazuje, iż krzywicę – nazywaną wówczas chorobą angielską – należy leczyć przez poddawanie dzieci działaniu promieni słonecznych, czym wyprzedza swoją epokę. W swoim dziele Jędrzej Śniadecki pisze: „ Jeżeli pora roku pozwala, wypada trzymać dzieci na otwartym powietrzu i pozwalać pełzać na słońcu w piasku lub trawie; jeżeli nie – dać im pełzać w pokoju na posadzce, dywanach lub rogożach. Owszem, kąpiele piaszczyste w samym słonecznym upale uważają się za walne tej dolegliwości lekarstwa. Jeżeli majątek rodziców jest po temu, najlepiej wywieść dzieci na wieś i chować ile można w suchym, otwartym i czystym powietrzu. jeżeli nie, należy je przynajmniej nosić lub wozić w wolnym powietrzu, zwłaszcza na słońcu, którego bezpośrednie działanie na ciało nasze do najskuteczniejszych sposobów zapobieżenia tej chorobie i jej wyleczenia policzyć należy”
1912
Polski biochemik Kazimierz Funk odkrywa substancję znaną dzisiaj pod nazwą witamina B1, a przez samego odkrywcę nazwaną witaminą, od łacińskich słów od łacińskich słów: "vita" – życie i "amine" – związki zawierające azot. Termin WITAMINA przyjął się na całym świecie jako określenie grupy dodatkowych i niezbędnych dla człowieka czynników pokarmowych, które będą odkrywane przez następne lata. Kazimierz Funk był czterokrotnie nominowany do Nagrody Nobla (dwa razy w dzidzinie medycyny i dwa razy w dziedzinie chemii). Nigdy jej nie otrzymał, ale rezultatem jego badań było rozszerzenie wiedzy na dalsze substancje – witaminę A i D.
1912
Amerykańscy biochemicy Elmer Verner McCollum i Marguerite Davis odkrywają witaminę A.
1913-1920
Edward Mellanby – brytyjski biochemik, prowadzący prace nad przyczynami krzywicy – zainspirowany tym odkryciem, przeprowadza eksperyment mający sprawdzić czy brak witaminy A może być źródłem tej choroby. Projektuje eksperyment, w którym karmi psy laboratoryjne wyłącznie płatkami owsianymi oraz trzyma je w zamkniętym pomieszczeniu. Wynikiem tego jest wystąpienie u psów krzywicy. Leczy chorobę podając zwierzętom olej z wątroby dorsza i na tej podstawie dochodzi do wnioski iż niedobór witaminy A – obecnej w oleju z wątroby dorsza - jest przyczyną krzywicy.
1922
Mc Collum odkrywa witaminę D kontynuując pracę Edwara Mellanby. Podaje chorym na krzywicę psom olej z wątroby dorsza, w ktorej zniszczono witaminę A. Okazuje się, iż olej nadal – mimo, iż jest pozbawiony witaminy A – przeciwdziała chorobie. McCollum dochodzi więc do wniosku, że w oleju musi być zawarta inna – wciąż nienaruszona – witamina, którą nazywa witaminą D - czwartą odkrytą do tej pory witaminą.
1925
Odkrycie, iż witamina D3 powstaje z 7-dehydrocholesterolu pod wpływem światła słonecznego.
1928
Adolf Windaus otrzymuje Nagrodę Nobla w dziedzinie chemii za zasługi w badaniach budowy steroli ich związku z witaminami (witaminą D).
1932
Adolf Windaus opisuje budowę chemiczną witaminy D2 – pierwszej wyizolowanej i zidentyfikowanej witaminy D. W dalszych badaniach Windaus ustalił, iż istnieje jeszcze związek, który nazwano witaminą D3.
1936
Adolf Windaus ustala strukturę witaminy D3.
1937
Firma farmaceutyczna Merck wypuszcza na rynek Vigantol - pierwszy preparat witaminy D otrzymany w sposób syntetyczny.
1948
Crowfoot i Dunitz ostateczne potwierdzają w badaniach krystalograficznych strukturę witaminy D.
1969
Mark Haussler odkrwa jądrowy receptor witaminy D – VDR, początek badań nad wpływem witaminy D na układ hormonalny oraz inne narządy człowieka.
1968 – 1972
Odkrycia aktywnych metabolitów witaminy D – Michael Holick, Hector deLuca.
1978
Hector deLuca udowadnia, iż witamina D jest syntetyzowana w skórze człowieka.
1970 – 2010
Badania kliniczne związane z działaniem witaminy D na układ kostno-szkieletowy.
2010 – obecnie
Badania kliniczne koncentrują się na innych niż układ kostny obszarach działania witaminy D.
