P/c przeciw wirusowi Zika (ZIKV) IgM

Kiedy i w jakim celu

Badanie przeciwciał IgM przeciwko wirusowi Zika jest jedną z metod wykorzystywanych w diagnostyce zakażenia tym patogenem. Przeciwciała IgM osiągają najwyższe miano w ciągu 2-3 tygodni od zakażenia, utrzymują się w surowicy do 3 miesięcy.

Charakterystyka badania

Wirus Zika należy do flawiwirusów; źródłem jego transmisji są komary z rodzaju Aedes (Aedes aegypyi oraz Aedes albopictus). Występuje głównie w krajach Afryki i Azji, ale przypadki zachorowań mają też miejsce w Ameryce i Europie. Do rozwoju infekcji najczęściej dochodzi w wyniku ugryzienia komara lub niezabezpieczonego kontaktu seksualnego z osobą zakażoną. Zakażenie wirusem Zika w wielu przypadkach przebiega bezobjawowo, jednak u niektórych osób mogą pojawić się takie symptomy, jak:

• bóle mięśni
• bóle głowy
• gorączka
• zapalenie spojówek
• osłabienie
• grudkowo-plamkowa wysypka

Zakażenie wirusem Zika jest szczególnie niebezpieczne dla kobiet w ciąży, ponieważ wirus może zaatakować płód, wywołując poronienie lub rozwój poważnych wad wrodzonych, takich jak małogłowie. 

Przeciwciała IgM przeciwko wirusowi Zika pojawiają się w surowicy już w ciągu 4-7 dni od pojawienia się objawów choroby. Wykrycie przeciwciał IgM lub wyraźny wzrost miana przeciwciał IgG w próbkach pobranych w odstępie dwóch tygodni mogą świadczyć o ostrej infekcji wirusem Zika.

Jeśli w przeszłości pacjent miał kontakt z innymi wirusami z rodziny Flaviviridae,  przeciwciała IgM przeciwko wirusowi Zika mogą pojawić się w organizmie z pewnym opóźnieniem, bądź w zmniejszonej intensywności lub nie wystąpić wcale.

Uwaga: w niektórych przypadkach wyniki testów w kierunku przeciwciał mogą być pozytywnie fałszywe, ponieważ inne wirusy z rodziny Flaviviridae mogą dać dodatni wynik tego testu.