Parwowirus B19  - p/c IgM i IgG (F35)

Kiedy i w jakim celu

Celem badania jest oznaczenie w surowicy przeciwciał IgM i IgG specyficznych dla antygenów Parwowirusa B19. Badanie wykonuje się w diagnostyce zakażenia parwowirusem oraz u kobiet w ciąży.

Charakterystyka badania

Parwowirus B19 to jednoniciowy wirus DNA należący do rodziny Parvoviridae, zarażający wyłącznie ludzi. Parwowirus B19 jest bardzo zakaźny. Do zakażenia dochodzi głównie drogą kropelkową, rzadziej przyczyną jest przetoczenie zakażonej krwi lub preparatów krwiopochodnych. U kobiet w ciąży istnieje ryzyko przeniesienia zakażenia do płodu. Infekcja spowodowana parwowirusem B19 może przebiegać  bezobjawowo, co zwiększa ryzyko rozprzestrzeniania się choroby.

Wczesne objawy zakażenia Parwowirusem B19: 

• niewielka lub średnia gorączka
• ogólne zmęczenie
• bóle mięśniowe
• bóle głowy
• świąd skóry
• wydzielina z nosa

Parwowirus B19 może powodować:

• wysypkę zakaźną (wysypka dziecięca)
• rumień zakaźny
• niedokrwistość
• artropatię 
• małopłytkowość 
• leukopenię 

Testy serologiczne na obecność przeciwciał IgM i IgG specyficznych dla antygenów B19V wykorzystuje się w celu potwierdzenia lub wykluczenia zakażenia. Przeciwciała IgM pojawiają się w krwi po 7- 10 dniach i mogą być oznaczone w surowicy przeważnie po 2-3 tygodnie od zakażenia. Stężenie IgM narasta przez ok. 30 dni i utrzymuje się przez kolejne 4 miesiące. Przeciwciała IgG pojawiają się 3- 4 tygodnie po zakażeniu, ich stężenie stopniowo narasta i utrzymuje się przez lata (najprawdopodobniej do końca życia). Obecność przeciwciał IgM świadczy o świeżym zakażeniu parwowirusem. Dodatnie IgG, przy braku IgM, informuje o dawnym zachorowaniu i nabyciu odporności. Brak przeciwciał IgM i IgG świadczy o możliwości zakażenia – zaleca się powtórzenie testu po 2-4 tygodniach.