Cyklosporyna (T11)

Kiedy i w jakim celu

Badanie polega na oznaczeniu stężenia cyklosporyny we krwi. Wykorzystywane w terapii monitorowanej stężeniem leku we krwi.

Charakterystyka badania

Cyklosporyna jest lekiem immunosupresyjnym, który wykorzystuje się w celu stłumienia naturalnej odporności organizmu.

Po transplantacji układ immunologiczny pacjenta rozpoznaje przeszczepiony narząd jako obcą tkankę i zachowuje się wobec niej tak jak np. wobec bakterii czy wirusów. Stosowanie cyklosporyny zmniejsza zdolność białych krwinek do odpowiedzi immunologicznej, przez co przeszczepiony narząd ma większe szanse na przetrwanie. Lek ten jest rutynowo wykorzystywany przy przeszczepach nerek, serca, wątroby i innych narządów.

Immunosupresyjne właściwości cyklosporyny okazały się też użyteczne w leczeniu objawów niektórych chorób, a zwłaszcza schorzeń autoimmunizacyjnych. Choroby te charakteryzują się niewłaściwą reakcją układu immunologicznego na własne tkanki lub komórki. W takich chorobach jak np. reumatoidalne zapalenie stawów, łuszczyca, niedokrwistości aplastyczne (uwarunkowane znacznym upośledzeniem czynności krwiotwórczej szpiku) i choroba Leśniowskiego-Crohna, cyklosporyna jest pomocna w zmniejszaniu odpowiedzi immunologicznej, czego efektem może być złagodzenie objawów. Lekarz może zdecydować o wdrożeniu leczenia cyklosporyną, jeżeli objawy są ciężkie i prowadzące do niepełnosprawności. Zwykle stosuje się ją, jeśli inne leki nie złagodziły dostatecznie objawów. Stężenie cyklosporyny we krwi musi być starannie kontrolowane.

Oznaczanie stężenia cyklosporyny we krwi pozwala stwierdzić, czy stężenie leku znajduje się w zakresie terapeutycznym odpowiednim dla pacjenta. Jeśli stężenie jest za niskie, może dojść do odrzucenia przeszczepionego narządu lub istnieje ryzyko nawrotu objawów chorób autoimmunizacyjnych. Zbyt wysokie stężenie leku wiąże się z ryzykiem zatrucia.

Materiałem do badania jest krew.