Spis treści
- Chlamydioza dróg moczowo-płciowych
- Objawy zakażenia Chlamydia trachomatis
- Ryzyko wystąpienia poważnych powikłań
Chlamydioza dróg moczowo-płciowych
Chlamydioza dróg moczowo-płciowych to jedna z najczęściej występujących na świecie chorób zakaźnych przenoszonych drogą płciową (STI, ang. sexually transmitted infection). Wywoływana jest przez bakterię Chlamydia trachomatis, która bytuje wewnątrz komórek zakażonego. Według danych WHO (ang. World Health Organization) w 2020 r. wystąpiło ok. 128,5 mln nowych zakażeń u osób w wieku od 15 do 49 lat. Szacuje się, że globalnie choroba ta dotyczy 4% kobiet i 2,5% mężczyzn. Zdecydowanie najczęściej infekcja występuje u młodych ludzi aktywnych seksualnie, ale może pojawić się również u noworodków – w wyniku transmisji bakterii Chlamydia trachomatis od matki w trakcie porodu.
Objawy zakażenia Chlamydia trachomatis
Infekcje chlamydialne są bezobjawowe u ok. 61% kobiet i 68% mężczyzn. U pozostałych mogą wystąpić objawy, które pojawiają się najczęściej do 3 tygodni po kontakcie seksualnym z osobą zakażoną. U kobiet do najbardziej charakterystycznych symptomów zakażenia Chlamydia trachomatis zalicza się:
- krwawienie między miesiączkami lub po stosunku,
- ropną wydzielinę z pochwy,
- ból i dyskomfort w dolnej części brzucha,
- pieczenie podczas oddawania moczu,
- zwiększoną częstotliwość oddawania moczu.
Natomiast u mężczyzn najczęściej występujące objawy zakażenia Chlamydia trachomatis to:
- wydzielina z cewki moczowej,
- ból i dyskomfort odczuwany w jądrach,
- bolesne oddawanie moczu.
W niektórych przypadkach zakażenia Chlamydia trachomatis u obu płci może pojawić się chlamydiowe zapalenie odbytnicy. Noworodki zwykle cierpią na infekcję oczu i zapalenie płuc, które leczy się antybiotykami bezpiecznymi dla niemowląt.
Ryzyko wystąpienia poważnych powikłań
Niezdiagnozowane i nieleczone zakażenie Chlamydia trachomatis może prowadzić do poważnych powikłań. U kobiet najczęściej obserwuje się zapalenie narządów miednicy mniejszej (PID, ang. pelvic inflammatory disease), niepłodność, zwiększone ryzyko ciąży pozamacicznej i przewlekły ból miednicy, a u mężczyzn zapalenie cewki moczowej i najądrza oraz obrzęk w okolicy moszny. Ponadto badania wykazują obecność Chlamydia trachomatis u pacjentek z rakiem szyjki macicy, chociaż dokładny związek przyczynowo-skutkowy nie został poznany. Jeśli infekcja zostanie zdiagnozowana po długim czasie od momentu zakażenia, u takiego pacjenta wzrasta ryzyko zakażenia wirusem HIV oraz przenoszenia chorób wenerycznych.
Większość infekcji spowodowanych Chlamydia trachomatis przebiega bezobjawowo, z tego względu leczenie wdrażane jest często po długim czasie od momentu zakażenia, co wpływa na utrzymywanie się wysokich wskaźników transmisji (przenoszenia) tych bakterii.
Do diagnostyki zakażeń Chlamydia trachomatis nie używa się tradycyjnych metod mikrobiologicznych, tj. hodowli bakteryjnej, ze względu na ich niską czułość diagnostyczną, co wiąże się z ryzykiem otrzymania wyników fałszywie ujemnych. Ponadto metody te są kosztowne i pracochłonne, a czas oczekiwania na wynik wynosi ponad tydzień. Z tego względu bardzo często stosuje się testy molekularne (genetyczne) i serologiczne (z krwi), takie jak testy ELISA. Rodzaj materiału do badania genetycznego zależy od praktyk seksualnych pacjenta i historii medycznej. Próbki moczu są powszechnie wykorzystywane do diagnozowania chlamydii, ale są mniej czułe niż pobieranie materiału z gardła lub miejsc genitalnych czy odbytu. W przypadku testów serologicznych materiałem do badania jest krew, dzięki czemu proces pobrania jest komfortowy dla pacjenta i nie wymaga wcześniejszego przygotowania. Badanie wykonuje się w celu określenia obecności przeciwciał klasy IgA/IgM/IgG przeciwko Chlamydia trachomatis, powstałych w wyniku kontaktu organizmu z tym patogenem. Przeciwciała IgG pojawiają się we krwi 6–8 tygodni od zakażenia bakterią.
Ze względu na fakt, że większość przypadków zakażeń Chlamydia trachomatis jest bezobjawowa, u osób z grupy zwiększonego ryzyka zaleca się regularne badania, aby zapobiec powikłaniom i rozprzestrzenianiu się patogenu.
Piśmiennictwo
- P. Huai et al. Prevalence of genital Chlamydia trachomatis infection in the general population: a meta-analysis. BMC Infectious Diseases 2020; 20: 589
- R. Rodrigues et al. Chlamydia trachomatis as a Current Health Problem: Challenges and Opportunities. Diagnostics 2022;, 12: 1795
- https://www.who.int/news-room/fact-sheets/detail/chlamydia [dostęp: 17.01.2024]
