Strona główna Blog Strona 10

Wystandaryzowany ekstrakt z pomidorów w profilaktyce chorób sercowo-naczyniowych

WSSE (water soluble standardized tomato extract, water-soluble STE) to standaryzowany ekstrakt z pomidorów, pozbawiony likopenu, rozpuszczalny w wodzie będący źródłem bioaktywnych związków: polifenoli, nukleotydów, izoflawonoidów.

Agregacja płytek krwi zabezpiecza nasz organizm przed nadmierną utratą krwi np. w przypadku skaleczenia. Zdarzają się jednak sytuacje, w których płytki krwi są nadaktywne i mogą agregować, należą do nich między innymi:

Wzmożona zdolność trombocytów (płytek krwi) do agregacji obok nadciśnienia tętniczego, dyslipidemii, palenia papierosów, cukrzycy, nadwagi, otyłości i braku ruchu leży u podłoża schorzeń sercowo-naczyniowych. Właśnie ta wzmożona aktywność prozakrzepowa płytek krwi uczestniczących w patologicznym procesie wykrzepiania związanego z blaszką miażdżycową przyczynia się do manifestacji obrazu klinicznego tych chorób. Zapobieganie wzmożonej aktywności prozakrzepowej płytek stanowi ważny element postępowania zmierzającego do obniżenia ryzyka incydentów sercowo-naczyniowych.

badanie apolipoproteiny A1 (Apo A1)

Kwas acetylosalicylowy a choroby sercowo-naczyniowe

W  przeszłości stosowano kwas acetylosalicylowy (ASA) w ramach prewencji pierwotnej zawału serca i udaru mózgu w wielu populacjach pacjentów, w tym na przykład u chorych z cukrzycą, nadciśnieniem tętniczym czy u osób starszych po 60 roku życia. Działanie kwasu acetylosalicylowego (ASA, acetylsalicylic acid)  polegające na zahamowaniu cyklooksygenazy (dwóch izoform COX-1 i COX-2)w płytkach krwi i zmniejszeniem produkcji tromboksanu A2 stanowiło podstawę do zastosowania w prewencji zdarzeń sercowo-naczyniowych tego najstarszego leku przeciwpłytkowego.

Kwas acetylosalicylowy (ASA) stosowany powszechnie bez recepty uznawany jest za lek w miarę bezpieczny. Stosowanie go może jednak prowadzić do wystąpienia różnych skutków niepożądanych. Poprzez hamowanie COX-1 (czego skutkiem jest zmniejszenie produkcji prostaglandyn w żołądku) ASA nawet w małych dawkach prowadzi do uszkodzenia błony śluzowej i powstania nadżerek, owrzodzeń i krwawień. Hamując czynność płytek krwi, zwiększa ryzyko krwawień poza przewodem pokarmowym (od błahych do tych zagrażających życiu).

Seria badań klinicznych z zastosowaniem kwasu acetylosalicylowego (ASA) w latach 80. i 90. XX wieku potwierdziła znaczenie tego leku w terapii chorób sercowo-naczyniowych. O ile jednak nadal niepodważalna jest rola ASA (w małych dawkach) w tak zwanej prewencji wtórnej epizodów sercowo-naczyniowych, to znaczy u chorych z grupy wysokiego ryzyka, po przebytych incydentach sercowo-naczyniowych, to jego zastosowanie w prewencji pierwotnej jest znacznie słabiej udokumentowane i stanowi przedmiot wielu kontrowersji. U chorych bez uprzedniego epizodu sercowo-naczyniowego w wywiadzie, kwas acetylosalicylowy (ASA) wprawdzie zmniejsza liczbę epizodów pierwszego zawału serca, ale bywa to okupione większą częstością występowania krwawień do światła przewodu pokarmowego oraz krwotoków wewnątrzczaszkowych.

pakiet serce pod kontrolą kompleksowy

Badania przeprowadzone w ostatnich latach wyraźnie wskazują, że zbyt wczesne zastosowanie kwasu acetylosalicylowego wiąże się z istotnym wzrostem ryzyka powikłań krwotocznych. Celowość stosowania kwasu acetylosalicylowego (ASA) w prewencji pierwotnej u chorych z chorobami sercowo-naczyniowymi zależy od oszacowania ryzyka związanego z proponowanym dawkowaniem i od wiarygodnej oceny populacji docelowej. W opublikowanym w 2022 roku stanowisku ekspertów amerykańskich dotyczącym stosowania ASA w prewencji chorób sercowo-naczyniowych, opartym na przeglądzie systematycznym, zalecane jest przyjmowanie ASA przez osoby w wieku 40-59 lat, jeśli 10-letnie ryzyko wystąpienia Ch S-N wynosi >= 10%, natomiast osoby powyżej 60 roku życia nie powinny przyjmować ASA w celu prewencji pierwotnej ChS-N. W niektórych badaniach dowiedziono, że stosowanie niskich dawek kwasu acetylosalicylowego u pacjentów w wieku podeszłym w ramach prewencji pierwotnej nie wiąże się z istotną poprawą rokowania sercowo-naczyniowego, powoduje natomiast zdecydowany, bo aż 38-procentowy wzrost względnego ryzyka powikłań krwotocznych.

W niektórych pracach oceniono również wpływ kwasu acetylosalicylowego (ASA) na rozwój niedokrwistości i poziomu ferrytyny (badanie ASPREE 2023 r.) u osób powyżej 70 roku życia (obserwowano zmniejszenie poziomu hemoglobiny i ferrytyny). Wyniki analizy badania ASPREE ugruntowują dotychczasową praktykę wynikającą z zaleceń, że nie należy stosować ASA w prewencji pierwotnej Ch S-N u osób w wieku powyżej 70 lat niezależnie od ryzyka wystąpienia ChS-N, ponieważ potencjalne korzyści nie przeważają nad potencjalnymi skutkami niepożądanymi. W razie przyjmowania ASA przez pacjenta w wyniku jego indywidualnych decyzji należy okresowo kontrolować morfologię.

morfologia

Obecnie coraz większą wagę przykładamy do stylu życia jako podstawy profilaktyki pierwotnej, podkreślając rolę żywności funkcjonalnej, preparatów żywnościowych specjalnego przeznaczenia oraz  wybranych, a przede wszystkim przebadanych suplementów diety.

Wystandaryzowany ekstrakt z pomidorów a choroby sercowo-naczyniowe

Wystandaryzowany ekstrakt z pomidorów (STE, standardized tomato extract) został zatwierdzony w  2009 r. przez Europejską Agencję do Spraw Bezpieczeństwa Żywności i  Żywienia (EFSA, European Food Safety Authority) jako środek dietetyczny, który utrzymuje prawidłową agregację trombocytów.

Zgodnie z obecnym stanem wiedzy wystandaryzowany ekstrakt z pomidorów (STE) może stanowić alternatywę dla kwasu acetylosalicylowego (ASA) w pierwotnej profilaktyce choroby sercowo-naczyniowej w populacji pacjentów umiarkowanego ryzyka i u wybranych osób wysokiego ryzyka schorzeń sercowo-naczyniowych oraz cenne uzupełnienie terapii w populacji osób wysokiego i bardzo wysokiego ryzyka przyjmujących ASA. W związku z ograniczaniem wskazań do stosowania ASA w prewencji pierwotnej schorzeń sercowo-naczyniowych wystandaryzowany ekstrakt z pomidorów (STE) „wypełnia lukę”, powstałą w wyniku utraty przez wielu pacjentów z podwyższoną aktywnością płytek wskazań do przewlekłego przyjmowania ASA. 

W przeprowadzonych badaniach po zażyciu wystandaryzowanego ekstraktu z pomidorów (STE) oceniano szereg parametrów związanych z funkcją trombocytów. Wykazano, że zahamowanie procesu agregacji trombocytów obserwowane po zastosowaniu wystandaryzowanego ekstraktu z pomidorów (STE) ma charakter wielokierunkowy. Wystandaryzowany ekstrakt z  pomidorów działa na kluczowe receptory trombocytów zaangażowane w procesy krzepnięcia krwi. Hamując receptor P2Y12 dla ADP, powoduje wzrost aktywności cyklazy adenylowej, co niesie za sobą wzrost stężenia cAMP wewnątrz trombocytu, a to z kolei prowadzi do spadku wewnątrzkomórkowego stężenia jonów wapnia. W efekcie hamowana jest aktywność ziarnistości wewnątrzkomórkowych zawierających: tromboksan A2, ADP, PF4 i selektynę P. Ponadto wystandaryzowany ekstrakt z pomidorów (STE) blokuje receptor P2Y1, powodując spadek aktywności wewnątrzkomórkowej fosfolipazy C, co następnie wpływa na zmniejszenie stężenia trifosforanu inozytolu -IP3. Proces ten również ostatecznie prowadzi do spadku stężenia jonów wapnia w komórce. Wystandaryzowany ekstrakt z pomidorów hamuje też proces wiązania kolagenu z GP VI, a także czynnika von Willebranda z receptorem GP Ib, powoduje również spadek aktywności fosfolipaz. Wszystkie te zjawiska prowadzą do spadku stężenia wewnątrzkomórkowego jonów wapnia, spadku aktywności kinazy białkowej C (receptor P2Y1) i ostatecznie zmiany organizacji cytoszkieletu trombocytu i jego kształtu. Wystandaryzowany ekstrakt z pomidorów hamuje też aktywację receptora GP IIb/IIIa bezpośrednio zaangażowanego w proces agregacji.        

pakiet lipidogram extra baner

Innym działaniem ekstraktu z pomidorów jest wpływ na syntezę TNF-α(↓), odpowiedzialnego za adhezję leukocytów, oraz zmniejszenia ekspresji cząstek adhezyjnych –  ICAM-1 i VCAM-1. Wystandaryzowany ekstrakt z pomidorów (STE) wykazuje nie tylko działanie przeciwpłytkowe, ale także przeciwzapalne (spadek stężenia interleukin: IL12, IL10, IL1β), antyoksydacyjne (hamowanie utleniania LDL), zmniejszające insulinooporność (spadek stężeń cytokin zapalnych w tkance tłuszczowej), hipotensyjne (hamowanie układu renina–angiotensyna–aldosteron, wzrost stężenia jonów potasu). Potencjał farmakodynamiczny wystandaryzowanego ekstraktu z pomidorów (STE) wydaje się więc bardzo zachęcający.

Podsumowanie

Wystandaryzowany ekstrakt z pomidorów posiada szereg zalet i pozwala na uzyskanie wymiernych efektów klinicznych (potwierdzonych w badaniach). Według konsensusu ekspertów Sekcji Farmakoterapii Sercowo-Naczyniowej populacje, u których należy rozważyć zastosowanie STE, to:

1. Osoby z  grupy wysokiego i  bardzo wysokiego ryzyka sercowo-naczyniowego, u których występuje:

  • nadwrażliwość na kwas acetylosalicylowy (ASA),
  • przeciwwskazania do zastosowania kwasu acetylosalicylowego (ASA),
  • wysokie ryzyko powikłań typowych dla kwasu acetylosalicylowego (ASA).

2. Chorzy na cukrzycę i/lub nadciśnienie tętnicze bez jawnej choroby sercowo-naczyniowej (aktualnie nie kwalifikują się do leczenia kwasem acetylosalicylowym)

3. Chorzy z nadciśnieniem tętniczym:

  • trudno poddającym się kontroli,
  • z nadciśnieniem i uszkodzeniami narządowymi, którzy z innych przyczyn nie przyjmują kwasu acetylosalicylowego (ASA).

4. Osoby z  grupy wysokiego ryzyka sercowo-naczyniowego według SCORE niekwalifikujące się jeszcze do terapii przeciwpłytkowej

5. Osoby z nadwagą lub otyłością

6. Prewencja wtórna – uzupełnienie terapii kwasem acetylosalicylowym (ASA), szczególnie w przypadku oporności (dotyczy nawet 20-30% chorych)

Standaryzowany wyciąg z  pestek pomidorów (alternatywny preparat antyagregacyjny, w przypadku którego przeprowadzono badania kliniczne) jako żywność funkcjonalna lub suplement diety wydaje się bardzo atrakcyjnym narzędziem optymalizacji obecnych schematów terapii pacjentów obciążonych czynnikami ryzyka sercowo-naczyniowego.


Piśmiennictwo

  1. A. Sosnowska, M. Wełnicki, A. Mamcarz: Praktyczne zastosowanie wystandaryzowanego ekstraktu z pomidorów – stan wiedzy na rok 2019, Medycyna Faktów 2019; 1(42): 13-18
  2. B. Sokołowska: Bezpieczeństwo stosowania kwasu acetylosalicylowego w prewencji pierwotnej chorób sercowo-naczyniowych u osób w podeszłym wieku w świetle wyników badania ASPREE, Med. Prakt., 2024; 1:118-122.
  3. M. Barylski: … „żelowe otoczki pestek” w prewencji chorób sercowo – naczyniowych, VII Ogólnopolska konferencja PACC, Warszawa, 17-18 listopada 2023 r.

Łuszczycowe zapalenie stawów – odrębności u dzieci i dorosłych

Spis treści

  1. Objawy łuszczycowego zapalenia stawów u dzieci
  2. Badania laboratoryjne i obrazowe łuszczycowego zapalenia stawów
  3. Różnice w przebiegu łuszczycowego zapalenia stawów u dzieci i dorosłych

Młodzieńcze łuszczycowe zapalenie stawów dotyczy 3-11% pacjentów z młodzieńczym zapaleniem stawów, jest więc schorzeniem stosunkowo rzadkim. Jednak należy o nim pamiętać w diagnostyce zapalenia stawów u dzieci i młodzieży, ponieważ – w przeciwieństwie do osób dorosłych – zazwyczaj poprzedza wystąpienie innych objawów łuszczycy, nawet o 10 lat.

Szczyt zachorowań na łuszczycowe zapalenie stawów rejestruje się u małych dzieci, w wieku 2-3 lat, a następnie w okresie późnego dzieciństwa i w wieku dojrzewania.

>>> Przeczytaj też: Łuszczyca – objawy, diagnostyka, leczenie

Objawy łuszczycowego zapalenia stawów u dzieci

Na pierwszy plan wysuwają się objawy zapalenia stawów obwodowych, może ono dotyczyć zarówno dużych, jak i małych stawów. U 80% chorych dzieci zajęty jest jeden staw, najczęściej kolanowy. W następnej kolejności staw skokowy (kostka) i biodrowy. Choroba może się również zacząć od izolowanego zapalenia palców (dactylitis) rąk lub stóp. Objaw występuje u 20-40% pacjentów, a u 15% jest jedyną zmianą w obrębie układu kostno szkieletowego czy mięśniowego. Zapalenia palca to jego obrzęk wykraczający poza granice stawu. Obrzęk może być jednolity na całej długości palca, dając wygląd „palców kiełbaskowatych”, chociaż może to być również obrzęk samego stawu. Opuchnięcie całego palca lub stawu międzypaliczkowego powoduje, że dziecko nie może go swobodnie zginać.

zapalenie palców (palce kiełbaskowate) w łuszczycowym zapaleniu stawów infografika

W przypadkach, gdy choroba nie jest leczona lub jest leczona niewłaściwie, u 60-80% dzieci dochodzi do rozprzestrzenienia się symptomów na wiele stawów, może dochodzić do zajęcia więcej niż pięciu stawów.

Cechą charakterystyczną łuszczycowego zapalenia stawów u osób dorosłych jest zapalenie przyczepów ścięgnistych oraz zapalenie więzadeł. U młodszych pacjentów objaw ten jest obecny u zaledwie 22% osób. Typowe umiejscowienie zapalenia przyczepów ścięgnistych obejmuje ścięgno Achillesa i powięź podeszwową kości piętowej.

Druga grupa objawów u pacjentów z młodzieńczym, łuszczycowym zapaleniem stawów to symptomy pozastawowe. Mogą to być zmiany w paznokciach: punkcikowate zagłębienia, białe zabarwienie paznokci, krusząca się płytka paznokciowa, oddzielanie się paznokci od łożyska. Czasem obserwuje się nadmierne rogowacenie paznokci lub czerwone plamki u podstawy rąbka. Inne objawy pozastawowe to zapalenie błony naczyniowej oka (uveitis) lub zaburzenia w funkcjonowaniu przewodu pokarmowego spowodowane zapaleniem błony śluzowej jelit.

łuszczycowe zapalenie stawów infografika

Badania laboratoryjne i obrazowe łuszczycowego zapalenia stawów

Diagnostykę laboratoryjną łuszczycowego zapalenia stawów zazwyczaj zaczyna się od wykonania morfologii krwi, która nie wykazuje odchyleń od stanu prawidłowego, wyniki mieszczą się w granicach wartości referencyjnych wyznaczonych dla dzieci. Drugim częstym badaniem są parametry stanu zapalnego, OB i CRP. Obydwa testy są również prawidłowe, chociaż CRP bywa nieznacznie podwyższone.

RF – czynnik reumatoidalny – jest nieobecny, u ok. 60% młodszych dzieci i 30% starszych dodatni jest wynik ANA. U OK. 80-90% dzieci nie występuje HLA B27 – w przeciwieństwie do postaci osób dorosłych.

W badaniach obrazowych widoczne są zmiany w RTG. Badanie USG przydatne jest do oceny stawów obwodowych, rezonans magnetyczny to możliwość oceny stawów krzyżowo-biodrowych.

Badanie USG pomocne jest również w uwidocznieniu stanu zapalnego przyczepów ścięgnistych w przebiegu łuszczycowego zapalenia stawów.

pakiet reumatyczny rozszerzony

Różnice w przebiegu łuszczycowego zapalenia stawów u dzieci i dorosłych

Różnice w przebiegu choroby u dorosłych i dzieci obserwuje się na dwóch poziomach. Różny jest przebieg choroby oraz badania laboratoryjne.

U dorosłych w większości przypadków łuszczycowe zapalenie stawów rozwija się u pacjentów z już rozpoznaną łuszczycą, pojawia się ono po 6-7 latach od stwierdzenia choroby.

Natomiast łuszczycowe zapalenie stawów u dzieci pojawia się jako pierwszy objaw choroby, na dodatek wyprzedzając ją o ok. 10 lat. Tylko w 2% przypadków zapalenie stawów występuje u małego pacjenta, który ma już rozpoznaną chorobę. Początek choroby u dzieci zazwyczaj dotyczy jednego stawu, a następnie ewoluuje w kierunku zapalenia wielostawowego. Zajęcie wielu stawów od początku choroby notuje się u pacjentów dorosłych.

Różnice są widoczne także w badaniach obrazowych, gdzie zmiany notowane są częściej w przypadkach łuszczycy dorosłych niż postaci młodzieńczej.

Odrębności notuje się także w badaniach laboratoryjnych. Najważniejsze z nich to częstsze występowania dodatnich wyników ANA, natomiast rzadsze niż u dorosłych występowanie HLA-B27.

różnice w przebiegu łuszczycowego zapalenia stawów u pacjentów w różnym wieku tabela
źródło: Brunello F, et al. Front. Pediatr. 10:884727

Młodzieńcze łuszczycowe zapalenie stawów to jednostka chorobowa o zróżnicowanym przebiegu i objawach klinicznych. Dodatkowo istnieją pewne różnice w symptomach i badaniach laboratoryjnych u dorosłych i u dzieci. Wiedza o tym może mieć kluczowe znaczenie dla postawienia wczesnego rozpoznania i skutecznego leczenia choroby u dziecka, z uwzględnieniem nowoczesnych terapii biologicznych.

>>> Przeczytaj też: Łuszczycowe zapalenie stawów – jak jeść i nie zwariować?


Piśmiennictwo

  1. Brunello F, Tirelli F, Pegoraro L, Dell’Apa F, Alfisi A, Calzamatta G, Folisi C and Zulian F (2022) New Insights on Juvenile Psoriatic Arthritis.Front. Pediatr. 10:884727. doi:10.3389/fped.2022.884727
  2. Elżbieta Smolewska prof. dr hab. n. med.,  4 letnia dziewczynka z łuszczycą skóry twarzy i paznokci obu rąk została skierowana przez dermatologa z powodu obrzęku 4 palca ręki lewej – wykład na konferencji: Reumatologia przez przypadki. Zalecenia diagnostyczno-terapeutyczne. Warszawa 2-3.02.2024
  3. https://www.mp.pl/podrecznik/pediatria/chapter/B42.87.4.1.2.6.

Fosfor – pierwiastek niezbędny czy toksyczny? Rola w organizmie, źródła w diecie

Spis treści

  1. Fosfor – fizjologiczne funkcje w organizmie
  2. Zapotrzebowanie na fosfor, normy spożycia
  3. Fosfor – źródła w diecie, wchłanianie, metabolizm, wydalanie
  4. Nadmiar i niedobór fosforu w organizmie człowieka
  5. Konserwanty z fosforem – E338, E339, E340-349, E450-45

Fosfor – fizjologiczne funkcje w organizmie

Fosfor i wapń to para pierwiastków odgrywających kluczową rolę w prawidłowej mineralizacji, a co za tym idzie funkcjonowaniu układu kostnego i zębów. Jednakże na tym jego rola się nie kończy, ponieważ jest on również niezbędnym składnikiem tkanek miękkich oraz wielu związków (kwasów nukleinowych, ATP i ADP – źródeł energii dla komórek, GMP i GTP, lecytyny, kefaliny, sfingomieliny). Uczestniczy w takich procesach jak przewodzenie bodźców nerwowych, przemiany energetyczne, równowaga kwasowo-zasadowa, przemiany tłuszczów i węglowodanów. Jako składnik fosfolipidów ma znaczenie dla prawidłowej budowie błon komórkowych.

Wreszcie fosfor jest niezbędny dla prawidłowego wchłaniania wapnia, dla prawidłowej gospodarki wapniowo-fosforanowej odpowiedni stosunek wapnia do fosforu w diecie powinien wynosić u osób dorosłych 1:1 lub 1,5:1.

Zapotrzebowanie na fosfor, normy spożycia

Zapotrzebowanie na fosfor zależy od wieku. Organizm dziecka i nastolatka potrzebuje więcej fosforu, co jest związane z intensywnym wzrostem (zwłaszcza w okresie dojrzewania płciowego), budowaniem kości, mięśni i tkanek.

Osoby dorosłe potrzebują odpowiednich ilości fosforu do zabezpieczenia procesów życiowych, w których fosfor uczestniczy i są to ilości mniejsze, niż u osób z młodszych grup wiekowych.

Zapotrzebowanie na ten pierwiastek wzrasta w czasie ciąży, kiedy organizm kobiet musi dostarczyć odpowiednich ilości fosforu rosnącemu płodowi. Jednak normy spożycia dla kobiet ciężarnych nie odbiegają od norm przyjętych dla kobiet, które w ciąży nie są. Organizm kobiety ciężarnej rekompensuje te potrzeby poprzez zwiększenie wchłaniania fosforu w przewodzie pokarmowym z diety.

Szczególnym czasem pod względem gospodarki fosforanowej jest również okres karmienia piersią, gdy ma miejsce  zwiększona resorpcja fosforu z kości. Jednak nie ma dowodów na to, iż zapotrzebowanie na fosfor w czasie laktacji rośnie, dlatego również tutaj normy spożycia nie są wyższe.

normy spożycia fosforu tabela

Fosfor – źródła w diecie, wchłanianie, metabolizm, wydalanie

Fosfor to składnik powszechnie obecny w diecie. Jego spożycie z w przeciętnej polskiej diecie osób dorosłych (powyżej 18 r.ż.) wynosi 10008 mg u kobiet i 1440 mg u mężczyzn, co oznacza, iż zapotrzebowanie na ten pierwiastek jest pokrywane całkowicie.

Największa ilość spożywanego fosforu pochodzi z produktów zbożowych, np. kaszy gryczanej, ciemnego pieczywa, musli (27-38%) oraz mleka i jego przetworów, np. serów (30-53%). Mięso i jego pochodne dostarczają 10-25% tego pierwiastka.

zawartość fosforu w wybranych produktach spożywczych

Fosfor stanowi naturalny składnik żywności, ale jest również stosowany w przemyśle spożywczym jako dodatek o właściwościach stabilizujących i zagęszczających E?. Szczególnie bogate w ten dodatek są wędliny, sery topione, wyroby cukiernicze czy koncentraty. Źródłem tego pierwiastka jest coca-cola. Jeśli ktoś wypija jedną puszkę coli dziennie (330 ml) dodatkowa porcja spożywanego fosforu to 57 mg fosforu, czyli 10% dobowego zapotrzebowania dorosłego, zdrowego człowieka. Biorąc pod uwagę fakt, iż fosfor jest powszechnie dostępny w diecie, dla osób, które z powodów zdrowotnych muszą ograniczać jego spożycie, jest to bardzo ważna informacja.

Wchłanianie fosforu odbywa się dzięki głównie w jelicie cienkim, z większości produktów spożywczych jest wysoka i wynosi od 55 – 80%. Wyjątkiem są produkty roślinne, np. zboża czy strączki, gdzie fosfor występuje w połączeniu z fitynianami, które hamują jego wchłanianie. Stosowane w przetwarzaniu żywności procesy technologiczne zwiększają biodostępność fosforu z połączeń z fitynianami. Takim procesem jest np. moczenie nasion roślin strączkowych w wodzie lub fermentacja ciasta żytniego, lub pszennego.

Ciekawe jest, iż wchłanianie fosforu może odbywać się dzięki transportowi biernemu, który jest możliwy, jeśli stężenie fosforanów w świetle jelita jest wysokie, czyli gdy ich podaż w diecie jest optymalna. Zmniejszenie podaży fosforu uniemożliwia proces biernego transportu, na znaczeniu zyskuje transport aktywny, hamowany przez kalcytoninę (hormon tarczycy) a zwiększany przez aktywny metabolit witaminy D3 (1,25 (OH)2 D3). Trzecim hormonem wpływającym na gospodarkę wapniową jest parathormon.

Większość puli fosforu w organizmie człowieka (ok. 85%) magazynowana jest w kościach, 14% to tkanki miękkie i mięśnie, 1% występuje we krwi.

badanie fosforu nieorganicznego we krwi

Nadmiar i niedobór fosforu w organizmie człowieka

Niedobór fosforu (hipofosfatemia) występuje bardzo rzadko, ponieważ jest to pierwiastek powszechnie dostępny w przeciętnej diecie. Może wystąpić na skutek zaburzeń odżywiania i niedoborów występujących np. u osób nadużywających alkoholu, czy żywionych pozajelitowo.

Jego niedobór może również wystąpić u pacjentów długotrwale przyjmujących wodorotlenek glinu – lek stosowany w przypadku zgagi. Glin tworzy z fosforem związek, który nie wchłania się w przewodzie pokarmowym, co skutkuje niedoborem tego pierwiastka.

Inne przyczyny niedoborów fosforu to nadczynność przytarczyc.

Niedobór fosforu objawia się osłabieniem mięśni, osteomalacją u dorosłych a krzywicą u dzieci.

Nadmiar fosforu w diecie może mieć dwojaki wpływ na organizm ludzki. Z jednej strony duża jego zawartość wpływa niekorzystnie na wchłanianie takich pierwiastków jak wapń, żelazo, magnez, cynk, miedź. Przewlekła hiperfosfatemia może również doprowadzić do nadczynności przytarczyc i zmniejszania się masy kości.

Z drugiej strony sam fosfor w nadmiarze wykazuje działania niepożądane, takie jak biegunka, nudności czy wymioty.

badanie fosforanu nieorganicznego w moczu (DZB)

Konserwanty z fosforem – E338, E339, E340-349, E450-45

Substancje konserwujące zawierające fosforany są szeroko wykorzystywane w przemyśle spożywczym i zazwyczaj są umieszczane w składzie żywności przetworzonej jako dodatki E.

Substancje zawierające fosforany od E340 do E349 stosowane są jako przeciwutleniacze i regulatory kwasowości, natomiast E450-E458 to zagęszczacze i emulgatory. Dlatego osoby, które powinny ograniczać spożycie fosforanów z dietą, muszą zwracać uwagę na skład i uważnie czytać etykiety. Niestety powyższe dodatki nie zawsze są opisane, producenci nie mają również obowiązku podawania ilości fosforu zawartego w dodatkach, a to może bardzo znacznie wpływać na jego zawartość.

Przykładowo sery bez konserwantów mogą zawierać nawet o 350 mg fosforu mniej w 100 g produktu, paczkowane mięso bez konserwantów to o 120 mg fosforu mniej w 100 g produktu, płatki śniadaniowe to 137 mg mniej fosforu, jeśli nie zawierają konserwantów.

Konserwanty  z fosforanami to m.in.:

  • E 338 – kwas fosforowy,
  • E 339 – fosforan sodu,
  • E 340 – fosforan potasu,
  •  E 341 – fosforan wapnia,
  • E 343 – fosforan magnezu,
  • E 450 – difosforany,
  • E 451 – trifosforany,
  • E 452 – polifosforany.

Piśmiennictwo

  1. Ciosek Ż, Kot K, Kosik-Bogacka D, Łanocha-Arendarczyk N, Rotter I. The Effects of Calcium, Magnesium, Phosphorus, Fluoride, and Lead on Bone Tissue. Biomolecules. 2021 Mar 28;11(4):506. doi: 10.3390/biom11040506. PMID: 33800689; PMCID: PMC8066206.
  2. Normy żywienia dla populacji Polski i ich zastosowanie – pod red. M. Jarosza, E. Rychlik, K. Stoś, J. Charzewskiej Narodowy Instytut Zdrowia Publicznego – Państwowy Zakład Higieny, 2020
  3. Gertig H., Przysławski J., Bromatologia. Zarys nauki o żywności i żywieniu. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2015.
  4. Janus A., Mazur E., Powszechne stosowanie konserwantów jako aktualny problem w utrzymaniu normofosfatemii w chorych hemodializowanych., Forum Nefrologiczne 2023, tom 13, nr 1,41-47.

Zakażenie rany – przyczyny, objawy, diagnostyka i leczenie

Spis treści

  1. Czym jest rana i jak dochodzi do jej powstania?
  2. Gojenie się ran
  3. Jak dochodzi do zakażenia rany?
  4. Objawy zakażenia rany
  5. Etiologia zakażeń ran
  6. Diagnostyka mikrobiologiczna
  7. Wymaz z rany
  8. Postępowanie z raną
  9. Antybiotykoterapia w zakażeniach ran

Zakażenia ran mogą prowadzić do groźnych dla organizmu powikłań, z ryzykiem rozwoju sepsy włącznie. Jak dochodzi do powstania rany i czy można przeciwdziałać jej zakażeniu? Jak zminimalizować ryzyko rozprzestrzenienia się infekcji z rany na inne tkanki? Artykuł jest odpowiedzią na wiele istotnych pytań.

Czym jest rana i jak dochodzi do jej powstania?

Rana powstaje na skutek przerwania ciągłości skóry lub błon śluzowych oraz tkanek pod nimi leżących. Czynnikami uszkadzającymi anatomiczną ciągłość tkanek są urazy mechaniczne, oparzenia i urazy chemiczne.

W zależności od mechanizmu powstania dzielimy rany na:

  • otarcia i zadrapania – uszkodzenie naskórka i powierzchownych warstw skóry właściwej,
  • rany cięte – skutek zranienia ostrym przedmiotem, niewielkie uszkodzenie tkanek, zwykle szybkie gojenie,
  • rany kłute – skutek działania długim ostrym przedmiotem, rana może być głęboka, zranieniu mogą ulec narządy wewnętrzne,
  • rany rąbane – skutek urazu ciężkim i ostrym przedmiotem, głębokie uszkodzenie tkanek,
  • rany tłuczone – skutek uderzenia tępym przedmiotem, brzegi rany są nierówne, dochodzi do stłuczenia tkanek,
  • rany miażdżone – podobnie jak rany tłuczone, ale uraz powstaje z większą siłą uderzenia i dochodzi do zmiażdżenia tkanek,
  • rany kąsane – rezultat ugryzienia, może dojść do zakażenia florą jamy ustnej zwierzęcia, rany źle gojące się,
  • rany szarpane – powstają wskutek działania przedmiotów zakrzywionych, szarpiących skórę (np. drut kolczasty),
  • rany postrzałowe – powodowane postrzeleniem z broni palnej, wybuchem miny, bomby, granatu,  znaczne uszkodzenia wewnętrzne.

Gojenie się ran

Gojenie rany rozpoczyna się tuż po jej powstaniu i obejmuje wszystkie mechanizmy biologiczne prowadzące do zamknięcia rany i jej zabliźnienia. Właściwemu gojeniu może podlegać wyłącznie czysta rana.

Fazy gojenia rany:

  • oczyszczanie (zapalenie),
  • przebudowa / kształtowanie,
  • obkurczanie, wytwarzanie blizn.

Szybkość gojenia się rany zależna jest od jej umiejscowienia, zanieczyszczenia (zakażenie rany, obecność tkanek martwiczych), sposobu zaopatrzenia (postępowanie z raną) oraz stanu zdrowia rannego.

proces gojenia się rany infografika

Podział ran ze względu na czas gojenia:

  • rany ostre czyste (w tym chirurgiczne) – charakteryzują się krótkim czasem gojenia – do 8 dni (max 6-8 tygodni),
  • rany przewlekłe – czas ich gojenia trwa ponad 6-8 tygodni, bywa wydłużony do kilkunastu tygodni, a nawet wielu lat.

Jak dochodzi do zakażenia rany?

Zakażenie jest jedną z najbardziej istotnych przyczyn przedłużającego się gojenia rany i pojawienia się poważnych problemów zdrowotnych, z zagrożeniem życia pacjenta włącznie. Źródłem infekcji mogą być: flora własna rannego, skażone przedmioty, ziemia, osoby z bezpośredniego kontaktu. Czynnikami ryzyka wystąpienia zakażenia rany są zarówno właściwości chorobotwórcze drobnoustroju, kondycja chorego, jak i niedostateczna pielęgnacja rany oraz nieprawidłowe leczenie. Na zakażenie rany najbardziej narażone są osoby ze skrajnych grup wiekowych, z chorobami infekcyjnymi, z zaburzeniami odporności, otyłe lub niedożywione, nadużywające alkoholu, wyniszczone.

Pojawienie się drobnoustrojów w ranie nie jest równoznaczne z zakażeniem. Infekcja rozwija się stopniowo.

Etapy rozwoju zakażenia w ranie:

  • skażenie rany (kontaminacja) – drobnoustroje są obecne w ranie, ale nie namnażają się,
  • kolonizacja rany – bakterie namnażają się w ranie, nie powodują jednak reakcji zapalnej i nie uszkadzają tkanek,
  • kolonizacja krytyczna – drobnoustroje intensywnie namnażają się, proces gojenia jest zahamowany, nie ma jednak klasycznych objawów infekcji,
  • infekcja miejscowa – dochodzi do odpowiedzi immunologicznej gospodarza i w następstwie wystąpienia miejscowych objawów klinicznych,
  • infekcja uogólniona – poza objawami infekcji miejscowej dochodzi do ogólnoustrojowej reakcji immunologicznej.

Objawy zakażenia rany

Objawy kliniczne zakażenia rany są różne, w zależności od stopnia rozwoju infekcji.

  • W początkowym etapie wokół rany pojawia się niewielkie zaczerwienienie, stwierdzany jest zwiększony wysięk, nadwrażliwość, odczucie bólu. Proces gojenie jest zaburzony w niewielkim stopniu.
  • W następnym stadium infekcji miejscowej symptomy są bardziej nasilone. Obserwuje się rumień, obrzęk, wysięk ropny o nieprzyjemnym zapachu, zwiększa się ciepłota ciała wokół rany oraz odczuwalny jest ból.
  • W kolejnym etapie zakażenia, oprócz objawów infekcji miejscowej, dochodzi do zajęcia sąsiadujących tkanek, stan rany i tkanek otaczających ulega znacznemu pogorszeniu.
  • Najcięższym stadium rozwoju zakażenia rany jest infekcja ogólnoustrojowa, która może prowadzić do sepsy i uszkodzenia narządów wewnętrznych. Objawami zakażenia rany ogólnoustrojowego są: gorączka, leukocytoza, zwiększone stężenie CRP (białko C-reaktywne) i prokalcytoniny we krwi.
  • W ranach przewlekłych charakterystycznymi symptomami zakażenia rany są: wysoki poziom bólu, zaburzenia procesu gojenia, zwiększony wysięk, uszkodzenie tkanek przyrannych, przykry zapach, słabe ziarninowanie oraz zmiana zabarwienia w obrębie ziarniny.
crp baner

Etiologia zakażeń ran

Infekcja rany wywoływana jest głównie przez bakterie. Najczęściej są to:  Staphylococcus aureus (gronkowiec złocisty), Streptococcus pyogenes (paciorkowiec gr. A), Escherichia coli i Pseudomonas aeruginosa (pałeczka ropy błękitnej). Częstą przyczyną infekcji mogą być również enterokoki (Enterococcus faecalis, Enterococcus faecium), gronkowce koagulazoujemne i Corynebacterium spp.

Z ran głębokich, oprócz bakterii tlenowych, takich jak np.  Enterobacter cloacae, Proteus mirabilis, Klebsiella pneumoniae, Escherichia coli, Pseudomonas aeruginosa,  Acinetobacter baumanni, izolowane są również bakterie, którym dla rozwoju niezbędne są warunki beztlenowe: Finegoldia magna, Bacteroides spp., Fusobacterium spp., Peptostreptococcus spp., Clostridium spp., Propionibacterium acnes.

Grzybicze zakażenia ran wywoływane są głównie grzyby drożdżopodobne z gatunku Candida albicans oraz pleśnie z rodzaju Aspergillus.

Bakterie i grzyby mogą występować w ranie w postaci pojedynczych komórek oraz w postaci biofilmu. Drobnoustroje obecne w biofilmie unikają odpowiedzi immunologicznej gospodarza i są odporne na działanie antybiotyków, w tym stosowanych miejscowo.

Diagnostyka mikrobiologiczna

Kontrola infekcji jest niezwykle ważna dla procesu leczenia ran, a jednym z istotnych elementów tego postępowania jest diagnostyka mikrobiologiczna. Materiał do badania laboratoryjnego powinien być pobierany, jeżeli występują charakterystyczne objawy kliniczne zakażenia rany. Sama obecność drobnoustrojów w ranie nie jest jednoznaczna z infekcją, a wynik badania mikrobiologicznego nie powinien stanowić kryterium rozpoznania. W praktyce różnicowanie między kolonizacją, kolonizacją krytyczną i infekcją jest bardzo trudne, szczególnie u pacjentów z ranami przewlekłymi, i wymaga od interpretującego dużego doświadczenia.

Materiałem do badania mikrobiologicznego rany jest bioptat lub wymaz z rany. Bioptat służy do wykonania badania jakościowego i ilościowego i jest uznawany za metodę referencyjną w diagnostyce zakażeń ran. Wymaz z rany służy do badania jakościowego i może być pobierany również w punktach pobrań. W wymazie można ocenić liczebność bakterii metodą półilościową (słaby, średni, obfity wzrost).

posiew wymazu z rany beztlenowo

Wymaz z rany

Próbka do badania laboratoryjnego pobierana jest przez personel medyczny przed włączeniem leków i środków o działaniu przeciwdrobnoustrojowym.

Łożysko rany powinno być do pobrania wymazu odpowiednio przygotowane. W tym celu należy:

  • zdjąć opatrunki,
  • zdezynfekować skórę wokół rany środkiem do skóry zdrowej,
  • umyć ranę (preparaty bez dodatków środków antyseptycznych),
  • oczyścić ranę (stosowane są metody mechaniczne, biologiczne, enzymatyczne lub autolityczne).

Wymaz pobierany jest wyłącznie z żywych tkanek lub ropy. Do pozyskania materiału z rany stosowane są różne metody. Technika „Z” polega na przemieszczaniu wymazówki poprzez łożysko rany ruchem zygzakowym, bez uciskania, przez minimum 10 pkt zwrotnych. Technika Levine’a polega na wykonaniu wymazówką w łożysku rany ruchów obrotowych z uciskiem celem uzyskania wysięku.

Pobrany wymaz przesyłany jest do pracowni mikrobiologicznej na specjalnym podłożu transportowym. W laboratorium materiał zostaje posiany na płynne i stałe pożywki bakteriologiczne. Z namnożonych i zidentyfikowanych do gatunku organizmów wykonywany jest test lekowrażliwości (antybiogram / mykogram).

posiew wymazu z rany tlenowo

Postępowanie z raną

Podstawą prawidłowego postępowania z raną jest właściwe jej opracowanie i leczenie miejscowe. Zgodnie z obowiązującymi zaleceniami powinno być to oparte na założeniach strategii TIME.

Strategia TIME:

  • T  (ang. tissue debridement) – ocena stanu rany i jej oczyszczenie,
  • I  (ang. infection and inflammation control) –  kontrola infekcji i rozwoju procesu zapalnego,
  • M (ang. moisture balance) – utrzymanie właściwego poziomu wilgotności w ranie,
  • E (ang. epidermization stimulation) – stymulacja naskórkowania.

Powyższa strategia ma na celu rozpoznanie czynników hamujących gojenie rany i przeciwdziałanie ich wpływowi na prawidłowość procesu gojenia.

Antybiotykoterapia w zakażeniach ran

Leczenie przeciwustrojowe (antybiotykoterapia) ma uzasadnienie w przypadku, gdy infekcja rozszerza się poza łożysko rany i prowadzi do zakażenia krwi, zapalenia tkanek (kostnej, łącznej, naczyń chłonnych) lub występują inne objawy świadczące o inwazyjnych charakterze zakażenia. Antybiotyki podawane są ogólnie, nie należy stosować antybiotyków miejscowo.


Piśmiennictwo

  1. Wytyczne postępowania miejscowego w ranach niezakażonych, zagrożonych infekcją oraz zakażonych – przegląd dostępnych substancji przeciwdrobnoustrojowych stosowanych w leczeniu ran. Zalecenia Polskiego Towarzystwa Leczenia Ran. LECZENIE RAN 2020; 17 (1): 1-21
  2. Maria T. Szewczyk, , Eugenia Gospodarek i inni , Zakażenia ran przewlekłych – poważny problem medyczny; Pielęgniarstwo Chirurgiczne i Angiologiczne 2015; 1: 1–6
  3. dr hab. med. Jerzy Sułko, Rana: https://www.mp.pl/pacjent/pierwsza_pomoc/165475,rana  (dostęp 04.02.2024 r.)
  4. Prof. dr hab. med. Waleria Hryniewicz i inni, „Stosowanie antybiotyków w wybranych zakażeniach skóry i tkanek miękkich”- rekomendacje zalecane przez: Konsultanta krajowego ds. mikrobiologii lekarskiej Konsultanta krajowego ds. chirurgii ogólnej;  Wydawnictwo w ramach programu zdrowotnego pn. „Narodowy Program Ochrony na lata 2011-2015”

Nietolerancja histaminy cz. 1 – czym jest histamina, jakie są jej źródła?

Poniższy artykuł jest zapisem webinaru (część 1), który odbył się 14.05.2018 r.

W roli głównego eksperta wystąpił dr Mirosław Mastej, którego doświadczenie i wiedza w obszarze nietolerancji histaminy stanowiły kluczowy element tego wydarzenia.

Spis treści

  1. Historia histaminy
  2. Skąd histamina w rybach?
  3. Histamina w medycynie
  4. Objawy nietolerancji histaminy i jej diagnostyka
  5. Stężenie histaminy w krwi
  6. Proces powstawania histaminy
  7. Mechanizmy obronne w organizmie ludzkim
  8. Normy histaminy w produktach spożywczych

Historia histaminy

Historia nietolerancji histaminy sięga roku 1973, kiedy w Stanach Zjednoczonych odnotowano pseudoepidemię zatrucia tuńczykiem w puszkach. Zachorowało wtedy 232 osób, które wymagały hospitalizacji. Objawy pojawiały się szybko po spożyciu produktów, co przyczyniło się do szerokiego nagłośnienia sprawy w mediach i wprowadzenia terminu „choroba makrelowa” lub „skombrotoksizm”, nawiązującego do rodziny ryb, do której należy tuńczyk.

Pierwsze znane przypadki zatrucia rybami są datowane na rok 1953, jednak w tamtym czasie nie łączono ich z histaminą. Wskazuje się także na historyczne przypadki zatruć ostrygami, które były popularnym pokarmem w Stanach Zjednoczonych, a w Polsce znane były już od czasów pierwszej drukowanej książki kucharskiej z 1682 roku autorstwa Stanisława Czernieckiego.

W latach 70-tych XX wieku rozwiązano zagadkę obecności histaminy w rybach, co otworzyło nowe pytania dotyczące pochodzenia tego związku w przetworzonych produktach rybnych.

Skąd histamina w rybach?

Przyczyny nietolerancji histaminy związane są z bakteriami jelitowymi ryb, które przetwarzają substancje w rybie, produkując histaminę w zwiększonej ilości. To właśnie histamina, identyczna z ludzką, jest odpowiedzialna za reakcje zatrucia. Stwierdzono, że ryby, które nie są szybko wyfiletowane po odłowieniu, mogą zawierać zwiększoną ilość histaminy, ponieważ bakterie jelitowe ryb nie umierają i mogą się nadal rozwijać.

W latach 70-tych XX wieku odkrycie to doprowadziło do zmian w przemyśle rybnym. Zmieniono system połowów i przetwórstwa ryb, tak aby były one filetowane już na statkach, a następnie zamrażane lub przetwarzane na konserwy, co miało na celu ograniczenie wzrostu histaminy.

Oprócz ryb, zjawisko nadmiernej zawartości histaminy zauważono także w innych produktach spożywczych, zarówno zwierzęcych, jak i roślinnych, a także w napojach. Pozwoliło to zrozumieć, że nietolerancja histaminy nie dotyczy tylko ryb, ale może obejmować szerszy zakres produktów żywnościowych.

Histamina w medycynie

Histamina jest znana w medycynie od 1907 roku, a jej nazwa została nadana w 1913 roku. Odkrycie jej roli we wstrząsie anafilaktycznym zostało nagrodzone Nagrodą Nobla w 1932 roku. W 1957 roku otrzymano Nagrodę Nobla za prace nad lekami antyhistaminowymi. Polski uczony Leon Popielski wykazał w 1940 roku, że histamina stymuluje wytwarzanie kwasu solnego w żołądku, co miało duże znaczenie w leczeniu chorób żołądka. W 1999 i 2000 roku odkryto receptory histaminy H3 i H4, które odgrywają ważną rolę w mózgu. Ich odkrycie rzuciło nowe światło na działanie uspokajające i senne leków przeciwhistaminowych.

Przez długi czas nie połączono histaminy alergicznej z histaminą rybną, prawdopodobnie ze względu na jej wielokierunkowe działanie, które utrudniało zrozumienie i połączenie tych dwóch aspektów.

Objawy nietolerancji histaminy i jej diagnostyka

Histamina jest substancją, która działa na wiele narządów, powodując różnorodne objawy. Może wywoływać świąd skóry, pokrzywkę, zaczerwienienie skóry, ból głowy, zaburzenia widzenia, biegunkę, czy nudności. Z powodu tej wielonarządowej działalności, diagnoza nadmiaru histaminy była trudna i często pomijana, a pacjenci byli kierowani do różnych specjalistów w zależności od dominujących objawów.

W Stanach Zjednoczonych, około 5% zatruć pokarmowych jest związanych z zatruciem histaminą, pochodzącą z różnych rodzajów pożywienia. Histamina, w zależności od aktywowanego receptora i lokalizacji tego receptora w organizmie, może powodować różne objawy i dolegliwości. Ten aspekt nietolerancji histaminy staje się coraz bardziej rozpoznawalny wśród specjalistów medycznych.

Histamina może być przyczyną problemów zdrowotnych u pacjentów, którzy przez lata nie otrzymywali właściwej diagnozy. W takich przypadkach lekarze powinni rozważać nietolerancję histaminy jako potencjalną przyczynę i przeprowadzić odpowiednie badania dietetyczne. Nietolerancja histaminy wymaga pracy detektywistycznej, aby ustalić, co pacjent spożywa na co dzień, co może prowadzić do nadmiaru histaminy w organizmie.

Różnorodność objawów i szeroki zakres działania histaminy w organizmie wyjaśnia, dlaczego zrozumienie i diagnoza nietolerancji histaminy były trudne i wymagały pogłębionej wiedzy medycznej. Histamina wpływa na wiele układów w organizmie, w tym na skórę, układ sercowo-naczyniowy, nerwowy, pokarmowy, oddechowy i inne, co czyni ją ważnym czynnikiem w wielu dziedzinach medycyny.

Stężenie histaminy w krwi

Histamina jest substancją chemiczną obecną w ludzkim organizmie, której stężenie we krwi wyrażane jest w nanogramach na mililitr. Normalne, zdrowe stężenie histaminy to mniej niż 1 nanogram na mililitr. Zwiększenie stężenia histaminy w krwi wiąże się z nasileniem objawów, które mogą być różnorodne w zależności od poziomu histaminy.

Przy stężeniu histaminy między 1 a 2 nanogramami na mililitr pojawiają się objawy zwiększonego wydzielania soku żołądkowego, co może objawiać się zgagą i nadkwaśnością. Tego typu objawy niekoniecznie muszą być związane z refluksem, ale mogą wynikać ze wzrostu poziomu histaminy w organizmie, co prowadzi do zwiększonej sekrecji kwasu solnego.

Przy wyższych stężeniach histaminy, w zakresie 3-5 nanogramów na mililitr, mogą występować takie objawy jak przyspieszenie akcji serca, bóle głowy, zaczerwienienie skóry, pokrzywka, czy świąd. Stężenia w przedziale 6-8 nanogramów na mililitr mogą prowadzić do spadku ciśnienia tętniczego, przypominając objawy wstrząsu anafilaktycznego.

Wartości stężenia histaminy w zakresie 10-12 nanogramów na mililitr mogą wywoływać skurcz oskrzeli, co obserwuje się w napadach astmy oskrzelowej. Ekstremalnie wysokie stężenia histaminy, rzędu 100 nanogramów na mililitr, mogą prowadzić do zatrzymania akcji serca, co może być przyczyną zgonu w wstrząsie anafilaktycznym.

Proces powstawania histaminy

Histamina powstaje w organizmie przez proces dekarboksylacji histydyny, jednego z aminokwasów budujących białka. Ta reakcja biochemiczna jest naturalna i powszechna, a histydyna jest aminokwasem egzogennym, co oznacza, że musi być dostarczana z pożywieniem. Wszystkie białka, zarówno zwierzęce, jak i roślinne, zawierają histydynę.

Wiele produktów spożywczych, zwłaszcza te starzone i fermentowane, takie jak sery, wina, piwa, czy szynki, zawiera białko i w związku z tym mogą gromadzić histaminę w procesie starzenia. Świeże produkty zazwyczaj mają niższą zawartość histaminy niż te długo przechowywane.

Mechanizmy obronne w organizmie ludzkim

Organizm ludzki ma mechanizmy obronne, które pomagają radzić sobie z nadmiarem histaminy. Dwa główne enzymy rozkładające histaminę to metylotransferaza histaminy (wewnątrzkomórkowy) i diaminooksydaza (zewnątrzkomórkowy). Enzym wewnątrzkomórkowy działa tylko w żywych komórkach, natomiast diaminooksydaza działa także w przestrzeni międzykomórkowej i jest kluczowa w procesie eliminowania nadmiaru histaminy.

Nadmiar histaminy w organizmie może wystąpić, gdy enzymy nie nadążają z jej rozkładem, na przykład po spożyciu dużej ilości histaminy w pożywieniu. Niedobór diaminooksydazy może prowadzić do problemów zdrowotnych związanych z nadmiarem histaminy. Produkty biodegradacji histaminy są wydalane z moczem i mogą być wykorzystywane w diagnostyce nietolerancji histaminy.

Dolegliwości związane z histaminą są więc wypadkową siły działania enzymów rozkładających histaminę w organizmie oraz ilości spożytej histaminy. Pomimo że technicznie nie jest możliwe oznaczanie aktywności enzymu wewnątrzkomórkowego, to zazwyczaj nie występuje u ludzi jego niedobór. Problemem może być natomiast niedobór diaminooksydazy, co prowadzi do objawów związanych z nadmiarem histaminy.

badanie diaminooksydazy dao

Normy histaminy w produktach spożywczych

Porównanie aktualnych norm histaminy w produktach spożywczych z sytuacją z 1973 roku, kiedy to tuńczyk zawierał 2800 mg histaminy na kg, wskazuje na znaczący postęp w zrozumieniu i regulacji zawartości histaminy w żywności. Obecnie norma dla produktów żywnościowych to nie więcej niż 200 mg histaminy na kg, czyli dziesięciokrotnie mniej niż w przypadku wspomnianego tuńczyka.

Jednakże, utrzymanie tych norm jest wyzwaniem, szczególnie w przypadku produktów tradycyjnie fermentowanych, takich jak długodojrzewające sery czy kiszone warzywa. W produktach takich jak kapusta kiszona czy ogórki kiszone, naturalny proces fermentacji przez bakterie może prowadzić do zwiększenia zawartości histaminy.

Analiza zawartości histaminy w różnych produktach pokazuje duże zróżnicowanie. Na przykład, świeża makrela zawiera od 0 do 200 mg histaminy na kg, ale makrela wędzona może mieć nawet do 17800 mg na kg, co wynika z procesu wędzenia ryb nieświeżych.

Znaczne różnice występują również w przypadku innych produktów spożywczych. Serek wiejski ma bardzo niską zawartość histaminy (1-30 mg/kg), w przeciwieństwie do starych serów Cheddar, gdzie zawartość może osiągnąć nawet 20000 mg/kg. Podobne zróżnicowanie występuje w przypadku produktów mięsnych, takich jak salami czy szynki parmeńskie.

Nietolerancja histaminy objawia się różnie u różnych osób, a dolegliwości mogą być związane z ilością spożytej histaminy. Na przykład, czerwone wino zawiera około trzy razy więcej histaminy niż białe, a szampan – nawet 6700 mg na litr. Dla osób z nietolerancją histaminy, nawet niewielka ilość czerwonego wina może powodować dolegliwości.

Ketchup również zawiera znacznie więcej histaminy niż świeże pomidory, co pokazuje, że proces przetwarzania może zwiększać zawartość histaminy w produkcie.

Kamica układu moczowego – przyczyny, rodzaje, objawy, zalecenia dietetyczne

Spis treści

  1. Przyczyny powstawania KUM i rodzaje kamic układu moczowego
  2. Zalecenia żywieniowe w kamicach nerkowych

Kamica układu moczowego (KUM) jest stanem chorobowym, w którego przebiegu w nerce lub w drogach moczowych tworzą się złogi substancji chemicznych stanowiących prawidłowy, lub patologiczny składnik moczu.

Częstość występowania kamicy układu moczowego (KUM) wynosi 2 do 3%, przy czym ryzyko pojawienia się jej u mężczyzn jest ponad dwukrotnie wyższe niż u kobiet. Szczyt zachorowań u mężczyzn przypada na trzydziesty rok życia, a u kobiet występują 2 szczyty w wieku 35 i 55 lat. Jest to schorzenie charakteryzujące się nawrotami, które pojawiają się u 10% osób, w pierwszym roku od incydentu kolki nerkowej u 35%, w ciągu 5 lat u 50% osób.

W krajach ekonomicznie rozwiniętych obserwuje się systematyczny wzrost liczby zachorowań, co prawdopodobnie związane jest ze zwiększonym spożyciem białka zwierzęcego i niewystarczającą ilością przyjmowanych płynów. Dodatkowo wiele jednostek chorobowych leków i nieprawidłowości anatomicznych sprzyja tworzeniu się złogów w układzie moczowym.

Kamica układu moczowego (KUM) charakteryzuje się dużą różnorodnością wielkości, kształtu, budowy i składu kamieni moczowych. Ich twardość, zabarwienie i skład chemiczny zależą głównie od budowy krystalicznej. Etiologia kamicy układu moczowego (KUM) jest bardzo zróżnicowana, a liczne jej problemy pozostają wciąż niewyjaśnione. Ponadto ten sam rodzaj kamieni może powstawać z różnych powodów. U wielu chorych kamica jest jednym z objawów ogólnoustrojowych zaburzeń przemiany materii lub też następstwem zmian w samym układzie moczowym.

Przyczyny powstawania KUM i rodzaje kamic układu moczowego

Przyczyny powstawania kamicy moczowej:

  • duże stężenie w moczu – wapnia, fosforanów, szczawianów, cystyny, kwasu moczowego,
  • duże lub zbyt małe stężenie jonów wodorowych (pH) w moczu, zmniejszające rozpuszczalność niektórych składników w moczu,
  • niedobór związków ograniczających krystalizację składników moczu, magnezu czy cytrynianów,
  • zbyt mała ilość płynów w diecie lub nadmierna ich utrata,
  • przewlekłe zakażenie układu moczowego,
  • uwarunkowania genetyczne,
  • ogólnoustrojowe choroby genetyczne.

Objawy kamicy – w kamicy nerkowej pojawiają się takie objawy jak:

  • silny ból w okolicy lędźwiowej,
  • kolka nerkowa, wodonercze,
  • odmiedniczkowe zapalenie nerek,
  • czasem krew w moczu.

Kamienie mogą składać się z:

  • szczawianu wapnia,
  • fosforanu wapnia,
  • fosforanu magnezowo-amonowego,
  • moczanów,
  • ksantyny – zasady purynowej – prekursora syntezy kwasu moczowego,
  • cystyny.

Rodzaje kamicy układu moczowego (KUM) zależą od rodzaju złogów, wyróżnia się:

  • kamicę szczawianowo-wapniową,
  • kamicę fosforanowo-wapniową,
  • kamicę moczanową,
  • kamicę fosforanowo-magnezowo-amonową,
  • kamicę cystynową,
  • kamicę ksantynową.
pakiet nerkowy

Zalecenia żywieniowe w kamicach nerkowych

Dieta powinna być uzależniona od rodzaju kamicy. W zapobieganiu kamicy, jak i leczeniu znaczącą rolę odgrywają płyny podawane w odpowiedniej ilości, ponad 2 l/dobę. Ważne jest odpowiednie pH moczu, ograniczenie soli kuchennej, a także produktów bogatych w kwas szczawianowy.

W niektórych przypadkach należy zwrócić uwagę na podaż wapnia, fosforu, magnezu i białka. Dieta bogata w białko zwierzęce może sprzyjać powstawaniu kamicy.

W kamicy nerkowej chorym zalecane są następujące płyny – woda przegotowana, wody niegazowane, wody mineralne, napar z brzozy czy słabe herbaty. Ważne są płyny podawane przed snem, rozcieńczają one mocz w godzinach nocnych.

Sód nie sprzyja kamicy szczawianowo-wapniowej, zwiększa on wydalanie wapnia i moczanu sodu. Z diety należy wyeliminować lub maksymalnie ograniczyć wszystkie przetwory z dodatkiem soli, koncentraty spożywcze oraz przyprawy zawierające glutaminian sodu.

Zmniejszona podaż wapnia w żywieniu prowadzi do upośledzenia mineralizacji kości, a także wzmaga wchłanianie szczawianów i wydalanie ich z moczem.

Podaż wapnia ogranicza się tylko w przypadku zwiększonego wchłaniania jelitowego tego pierwiastka.

Podaż fosforu ogranicza się w diecie u chorych cierpiących na kamicę fosforanowo-magnezowo-amonową.

Kamica szczawianowo-wapniowa

Kamica szczawianowo-wapniowa występuje:

  • w przypadku nadmiernej ilość kwasu szczawiowego,
  • szczawianów w moczu,
  • w chorobach zapalnych jelit,
  • po resekcji jelit                                                          
  • przy bardzo dużej podaży witaminy C,
  • w niedoborze witaminy B6,
  • przy zaburzonym wydalaniu jonów wodorowych przez nerki.

W zwiększonym jelitowym wchłanianiu wapnia i szczawianów należy ograniczyć z diet produkty będące źródłem tych składników.

W kamicy szczawianowo-wapniowej występuje nadmiar sodu w diecie, zwiększa on wydalanie z organizmu moczanu sodu i wapnia. Moczany sodu mogą być jądrem krystalizacji złogów szczawianu wapnia. W tym przypadku ograniczamy w diecie produkty z dodatkiem soli.

Jeżeli kamica została spowodowana nadmiernym wydalaniem wapnia przez nerki (w nadczynności tarczycy czy osteoporozie), wtedy podaży wapnia z diety się nie ogranicza. Zaleca się natomiast zwiększyć ilość inhibitorów krystalizacji złogów magnezu, cytrynianów, fosforanów, a także płynów co najmniej do ilości 2 l/dobę. Ważne, aby ograniczyć białko zwierzęce.

Produkty przeciwwskazane w kamicy szczawianowo-wapniowej:

szpinak, szczaw, rabarbar, boćwina, suszone figi, kiszonki, konserwy wszystkie (np. rybne, mięsne), czekolada, kakao, mocna herbata, kawa, koncentraty sup, sosów, ostre przyprawy, produkty zawierające glutaminian sodu.

Produkty dozwolone w ograniczonych ilościach w kamicy szczawianowo-wapniowej:

mleko i przetwory mleczne, mięso i przetwory mięsne, ryby, jaja, ziemniaki, marchew, buraki, groch, pomidory, nasiona roślin strączkowych, zielone warzywa liściaste, kapusta, sałata, śliwki, agrest, cukier, orzechy.

Produkty zalecane w kamicy szczawianowo-wapniowej:

duża ilość wody, słabe herbaty, soki owocowe, owoce cytrusowe, produkty zbożowe z pełnego ziarna, ogórki, cebula, kukurydza, masło.

analiza składu kamienia moczowego

Przykładowa dieta w kamicy szczawianowo-wapniowej

I śniadanie

Pieczywo posmarowane masłem z jajecznicą na parze do tego ogórek zielony. Do picia słaba herbata bez cukru.

II śniadanie

Płatki owsiane (zalane wrzątkiem, odlewamy wrzątek po kilku minutach, aby wypłukać z płatków szczawiany), dodajemy jogurt naturalny 2% oraz mandarynki/nektarynki czy morele. Do picia woda niegazowana.

Obiad

Zupa buraczkowa z dodatkiem marchewki, ziemniaków oraz kaszy jaglanej.

Udziec z indyka (upieczony w piekarniku) obtoczony delikatnymi ziołami z makaronem ryżowym oraz surówka z kapusty pekińskiej i marchewki. Do picia wyciskany sok owocowy z pomarańczy.

Podwieczorek

Garstka orzechów włoskich. Do picia woda mineralna.

Kolacja

Łosoś pieczony w piekarniku, podany z pieczywem pełnoziarnistym posmarowanym masłem. Surówka z sałaty, pomidora i zielonego ogórka, doprawiona ziołami, skropiona kilkoma kroplami cytryny i oleju rzepakowego. Do picia słaba herbata bez cukru.

Kamica fosforanowo-wapniowa

  • głównym składnikiem złogów jest fosforan wapnia
  • powstaje w moczu zasadowym
  • odczyn zasadowy moczu wynika z zakażenia niektórymi bakteriami, rozkładającymi mocznik na amoniak i dwutlenek węgla
  • zwiększenie stężenia amoniaku prowadzi do alkalizacji moczu

W diecie chorego należy ograniczyć sól oraz produkty bogate w fosforany, wapń i szczawiany – mleko, jaja, przetwory mleczne, sery podpuszczkowe, rośliny strączkowe czy konserwy rybne.

Należy zwiększyć ilość magnezu, cytrynianów i wypijanych płynów. Dieta powinna zawierać pokarmy zakwaszające – mięso, wędliny, ryby, pieczywo.

Produkty przeciwwskazane w kamicy fosforanowo-wapniowej:

przetwory solone, produkty zawierające glutaminian sodu, mocna herbata, kawa, czekolada, kakao, szpinak, szczaw, rabarbar, nasiona roślin strączkowych, wody alkaliczne mineralne.

Produkty dozwolone w ograniczonych ilościach w kamicy fosforanowo-wapniowej:

mleko, jaja, owoce, ziemniaki, warzywa.

Produkty zalecane w kamicy fosforanowo-wapniowej:

duże ilości płynów, soki i owoce cytrusowe, mięso, ryby, pieczywo, gruboziarniste kasze, makarony, masło, miód.

Przykładowa dieta w kamicy fosforanowo-wapniowej

I śniadanie

Pieczywo żytnie pełnoziarniste posmarowane masłem, szynka z piersi indyka i czerwona papryka. Sok wyciskany grejfrutowo-pomarańczowy. Woda niegazowana.

II śniadanie

Bułka grahamka z masłem i miodem. Kawa zbożowa z mlekiem.

Obiad

Zupa warzywna na piersi z indyka/kurczaka bez skóry, z kaszą jaglaną i ziemniakami, zabielona mlekiem 1,5%.

Łosoś pieczony w piekarniku, obtoczony delikatnymi ziołami, podany z kaszą bulgur. Do tego buraczki na ciepło. Woda mineralna.

Podwieczorek

Warzywa pieczone w piekarniku (marchew, pietruszka, seler) do tego mięso z piersi kurczaka ugrillowane w ziołach. Do picia słaba herbata.

Kolacja

Pieczywo pełnoziarniste do tego jajka na twardo pokrojone w plasterki. Pomidor pokrojony w plastry. Do picia słaba herbata owocowa.

Kamica moczanowa

  • najczęstszą przyczyną powstawania kamicy moczanowej jest dieta bogatopurynowa
  • złogi w kamicy moczanowej tworzą się  kwasu moczowego (jest to końcowy produkt przemiany materii), normalnie znajduje się on w stanie rozpuszczonym
  • kwas moczowy powinien być wydalany przez nerki, kamienie moczanowe wytrącają się w moczu kwaśnym i nadmiernie zagęszczonym wtedy, gdy pH wynosi mniej niż 5,3,kamicy sprzyja zwiększone stężenie kwasu moczowego w moczu

W diecie należy ograniczyć podaż związków purynowych, występujących przede wszystkim w wyrobach mięsnych, grzybowych, a także podaż białka, wpływa na zmniejszenie zawartości kwasu moczowego w moczu. Zalecane jest spożycie białka 40-50g na dobę. W diecie zwiększamy płyny do ponad 2l na dobę. Dieta powinna alkalizować mocz, ponieważ kwas moczowy rozpuszcza się w środowisku alkalicznym. Pacjentom zalecana jest dieta mleczno-jarska – mleko, warzywa i owoce mają właściwości alkalizujące. Stężenie jonów wodorowych nie powinno obniżyć się poniżej 6,5-7,0 pH, przy niższym pH może dojść do wytrącania się kryształków fosforanu wapnia.

Produkty przeciwwskazane w kamicy moczanowej:

wywary mięsne, rybne, podroby, baranina, wieprzowina, śledzie, sardynki, szproty, rośliny strączkowe, grzyby, orzechy,  mocna herbata, czekolada, kakao, naturalna kawa.

Produkty dozwolone w ograniczonych ilościach w kamicy moczanowej:

produkty zbożowe, ryby, drób, pozostałe gatunki mięs w ilości 100-150 g/dobę, tylko gotowane w dużej ilości wody, ponieważ puryny przechodzą do wywaru.

Produkty zalecane w kamicy moczanowej:

wypijanie dużej ilości płynów ponad 2 l/dobę, wody mineralne, warzywa i owoce – polecane są cytryny zwiększają przemianę puryn, mleko, ser twarogowy chudy, ziemniaki, miód, cukier.

Przykładowa dieta w kamicy moczanowej

I śniadanie

Pieczywo niskobiałkowe posmarowane masłem, twarożek z serka chudego i jogurtu naturalnego ze szczypiorkiem. Do tego pomidor i papryka. Do picia sok warzywno-owocowy.

II śniadanie

Brokuł na parze do tego bułki niskobiałkowe, gotowana pierś z kurczaka bez skóry. Do picia kawa zbożowa z mlekiem 1,5%.

Obiad

Zupa pomidorowa na samych warzywach z ryżem jaśminowym.

Pierogi z serem na słodko. Surówka z pora, jabłka i marchewki z dodatkiem jogurtu naturalnego 2%. Do picia delikatna herbata.

Podwieczorek

Koktajl warzywny z dodatkiem ulubionych ziół. Do picia woda niegazowana.

Kolacja

Pieczywo niskobiałkowe z miodem. Papryka, marchew i rzodkiewki do pochrupania. Do picia herbata słaba z cytryną i cukrem (odrobiną).

Kamica fosforanowo-magnezowo-amonowa

Wytrąca się w moczu alkalicznym, gdy układ moczowy zakazi się bakteriami wytwarzającymi enzym ureazę.

Z diety należy wyeliminować produkty, których są źródłem – mleko, sery dojrzewające, sery topione, żółtko jaja, mięso i jego przetwory, podroby, ryby, konserwy, produkty zbożowe gruboziarniste, suche nasiona roślin strączkowych, czekolada oraz orzechy. Koniecznie należy spożywać duże ilości płynów ponad 2 l/dobę. Należy obserwować mocz, jeżeli w moczu występuje małe stężenie cytrynianów i magnezu, należy do diety wprowadzić większe ilości soków i owoców cytrusowych, a także bogate w magnez warzywa.

Kamica cystynowa

Z diety należy ograniczyć aminokwas siarkowy (cystyny). Występuje on obficie w produktach nabiałowych. Płyny należy zwiększyć do dwukrotnej objętości normalnego zapotrzebowania – ponad 3 l na dobę. Należy zwiększyć podaż lub suplementację witaminy B6.

Kamica ksantynowa

Spowodowana jest nadmiarem w moczu zasady purynowej – ksantyny. Ksantyna jest pochodną guaniny, występuje w tkankach roślinnych i zwierzęcych, jest bezpośrednim prekursorem syntezy kwasu moczowego.

W diecie należy uwzględnić produkty, które alkalizują mocz. Dieta mleczno-jarska prowadzi do alkalizacji moczu. Należy zwiększyć ilość podawanych płynów w diecie.

>>> Przeczytaj też: Dieta w przewlekłej chorobie nerek


Piśmiennictwo

  1. H.Ciborowska, A.Rudnicka „Dietetyka żywienie zdrowego i chorego człowieka”, PZWL, Warszawa 2014r.
  2. D.Włodarek, E.Lange, L.Kozłowska, D.Głąbska, „Dietoterapia”, PZWL, Warszawa 2015r. Lucyna Kozłowska „Kamice układu moczowego”

Moczenie u dzieci niejedno ma oblicze – co warto wiedzieć?

Spis treści

  1. Jaka jest medyczna definicja moczenia u dzieci?
  2. Czy jest to częsty problem w populacji pediatrycznej?
  3. Jak rozpoznać, czy dziecko cierpi z powodu zaburzenia czynnościowego, czy organicznego?
  4. Moje dziecko cierpi z powodu moczenia – co robić?
  5. Czy istnieją skuteczne metody leczenia moczenia u dzieci?
  6. Podsumowanie

Wystąpienie moczenia u dziecka, które ma zdolność do zgłaszania i kontroli oddawania moczu, zawsze budzi stres zarówno u samego malucha, jak i jego rodzica. Owy niepokój często bierze się z licznych pytań dotyczących natury samego zaburzenia, jak i możliwości poradzenia sobie z problemem. Najlepszym lekarstwem na lęk jest wiedza, stąd poniżej prezentujemy Państwu informacje, które – mamy nadzieję – w prosty i przystępny sposób wyjaśnią, czym dokładnie jest moczenie, w jaki sposób uzyskać pomoc oraz czy istnieją opcje skutecznego leczenia.

Jaka jest medyczna definicja moczenia u dzieci?

Według wiodącego towarzystwa naukowego zajmującego się tą problematyką – International Children’s Continence Society (ICCS) – nietrzymanie moczu definiuje się jako mimowolny wyciek, który może mieć charakter ciągły lub przerywany. Podział tej grupy zaburzeń – w pewnym uproszczeniu – obejmuje nietrzymanie ciągłe lub przerywane oraz nietrzymanie w ciągu dnia i moczenie nocne u dzieci. Nietrzymanie moczu ciągłe (czyli zarówno w dzień, jak i w nocy) zwykle związane jest z różnego rodzaju wadami i zaburzeniami wrodzonymi. Postać przerywana natomiast z reguły jest zaburzeniem czynnościowym, przy którym odpowiednia terapia behawioralna przynosi dobre rezultaty.

Czy jest to częsty problem w populacji pediatrycznej?

Dane literaturowe wskazują, że moczenie (najczęściej moczenie nocne) dotyka nawet do 20% dzieci do 5. roku życia; z czasem odsetek ten spada i wśród 17-latków wynosi on ok. 1-2%. Nie jest to zaskakujące zwłaszcza z uwagi na fakt, iż zdolność do kontroli zwieraczy dzieci osiągają około 18. miesiąca życia, a czynność wspomnianych autonomicznych mięśni oraz układów regulujących objętość produkowanego moczu nie jest w pełni dojrzała. Część badań naukowych podaje, że w około 14% wszystkich przypadków dochodzi do samoistnego ustąpienia dolegliwości w ciągu roku. Z drugiej strony wiele dzieci obciążonych chorobami przewlekłymi (według jednego z badań nawet 77%) może doświadczać moczenia na różnych etapach schorzenia podstawowego.

Jak rozpoznać, czy dziecko cierpi z powodu zaburzenia czynnościowego, czy organicznego?

Odpowiedź na powyższe pytanie jest jednym z najważniejszych celów postępowania z małym pacjentem dotkniętym problemem nietrzymania moczu; determinuje ono bowiem sposób leczenia i dalszego monitorowania. Według rekomendacji Kanadyjskiego Towarzystwa Pediatrycznego (Canadian Pediatric Society) podstawą postępowania jest uważna analiza prezentowanych objawów. Aby odróżnić moczenie pierwotne od wtórnego, należy sprawdzić, czy moczenie nastąpiło po okresie „suchym” (bez moczenia) trwającym co najmniej 6 miesięcy. Dzieci z moczeniem wtórnym należy badać przesiewowo pod kątem częstych organicznych chorób współistniejących, rzadszych schorzeń i czynników stresogennych. Należy także odróżnić, czy nietrzymaniu moczu towarzyszą inne objawy ze strony dolnych dróg moczowych. Eksperci w szczególności wskazują na zwiększoną (co najmniej 8 razy na dobę) lub zmniejszoną (co najwyżej 3 razy dziennie) częstotliwość mikcji, jej wstrzymywanie, mimowolne oddawanie moczu w ciągu dnia, parcia naglące, ból przy mikcji, przerywany przepływ czy uczucie niepełnego opróżnienia pęcherza. Powyższe, w postaci łagodnej, są częste i dotykają nawet dwie trzecie dzieci z opisywaną problematyką.

Moje dziecko cierpi z powodu moczenia – co robić?

W pierwszym etapie należy zgłosić się do pediatry; każde dziecko wymaga pełnego badania przedmiotowego, zwłaszcza brzucha, kręgosłupa, okolic odbytu i narządów płciowych oraz kończyn dolnych. Szczegółowy wywiad oraz uważne badanie przedmiotowe pozwoli na racjonalne ukierunkowanie diagnostyki, gdyż jak wspomniano, do moczenia mogą predysponować częste wśród dzieci choroby i zaburzenia, takie jak zaparcia, zakażenia układu moczowego czy obturacyjny bezdech senny (najczęściej na tle przerostu migdałka gardłowego).

pakiet zakażenie układu moczowego

W ramach podstawowej diagnostyki często wykonywanymi badaniami są ultrasonografia jamy brzusznej, badanie ogólne i posiew moczu, oznaczenie poziomu kreatyniny, mocznika i glukozy w surowicy. Dzieci, u których w toku podstawowej przesiewowej diagnostyki nie udaje się jednoznacznie rozstrzygnąć, czy nietrzymanie moczu jest tylko i wyłącznie typowym zaburzeniem czynnościowym, czy też „maską” choroby organicznej, kierowane są dalej do ośrodków specjalistycznych, gdzie przeprowadzane są m.in. ultrasonografia ze szczególną oceną parametrów czynnościowych (objętość zalegająca, grubość ściany pęcherza moczowego, średnica odbytnicy), pomiar przepływu moczu (uroflowmetria) z elektromiogramem (EMG) dna miednicy lub bez niego (za pomocą elektrod samoprzylepnych), a także bardziej inwazyjne procedury, takie jak cystoskopia.

Czy istnieją skuteczne metody leczenia moczenia u dzieci?

W znacznej większości przypadków możliwe jest „uwolnienie” dziecka i rodzica od tej jakże upośledzającej jakość życia dolegliwości. Sposób leczenia zależy od przyczyny; dla chorób organicznych (np. wad wrodzonych, zakażenia) moczenie u dzieci może ustąpić (nie zawsze całkowicie) po włączeniu odpowiednich leków bądź po przeprowadzeniu zabiegu; część chorób, zwłaszcza o podłożu neurologicznym, może niestety prowadzić do trwałego upośledzenia oddawania moczu. Podstawą postępowania jest terapia koncentrująca się na poprawie zdolności dziecka do kontroli mikcji; jest to długotrwałe, niekiedy uciążliwe dla rodzica i dziecka, jednak z czasem przynosi dobre efekty. Eksperci zalecają zwiększoną podaż płynów w ciągu dnia z równoczesną próbą wydłużania przerw między oddawaniem moczu (co pomaga nieco zwiększyć jego pojemność) oraz ograniczenie picia na około 2 godziny przed zaśnięciem (tu szczególnie przeciwwskazane są napoje słodkie i/lub gazowane – działają moczopędnie!).

Podsumowanie

Moczenie to jedno z najczęstszych przewlekłych zaburzeń występujących u dzieci, które w znacznej większości przypadków nie ma podłoża organicznego. By upewnić się, że za dolegliwością „nie kryje się” groźne podłoże, należy przeprowadzić choćby podstawową diagnostykę (wizyta u pediatry, USG jamy brzusznej, badanie ogólne i posiew moczu, oznaczenie kreatyniny, mocznika i glukozy w surowicy). Odpowiednio postawione rozpoznanie umożliwi włączenie dedykowanego leczenia, które w większości – mimo że długotrwałe – jest skuteczne.


Piśmiennictwo

  1. https://cps.ca/en/documents/position/evaluation-and-management-of-enuresis-in-the-general-paediatric-setting
  2. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC5039962/
  3. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC6549126/
  4. The Standardization of Terminology of Lower Urinary Tract Function in Children and Adolescents: Update Report From the Standardization Committee of the International Children’s Continence Society, Neurourol. Urodynam. 9999:1–11, 2015

Wybiórczość pokarmowa – gdy dziecko odmawia jedzenia

Spis treści

  1. Czym jest wybiórczość pokarmowa?
  2. Przyczyny trudności związanych z jedzeniem
  3. Zapobieganie wybiórczości pokarmowej
  4. Konsekwencje wybiórczości pokarmowej
  5. Postępowanie diagnostyczne u dziecka z trudnościami związanymi z jedzeniem
  6. Jak pomóc dziecku ze skrajną wybiórczością pokarmową?
  7. Podsumowanie

Żywienie dziecka jest istotne ze względu na konieczność zapewnienia mu składników odżywczych niezbędnych do optymalnego rozwoju. We wczesnym dzieciństwie mogą jednak wystąpić trudności w jedzeniu. Opiekunowie wówczas martwią się (niekiedy również obwiniają), że dziecko je tylko kilkanaście bezpiecznych dla niego produktów, a jego odżywianie nie wygląda tak, jak „powinno wyglądać” – nie spożywa zalecanych porcji, a to, co je nie zawsze przypomina piramidę zdrowego żywienia. W niniejszym artykule opisano zagadnienie wybiórczości pokarmowej tak, aby ułatwić opiekunom odpowiednie postępowanie.

Czym jest wybiórczość pokarmowa?

Wyróżnia się trzy postacie kliniczne trudności związanych z przyjmowaniem pokarmów we wczesnym dzieciństwie (mogą być od siebie zależne).

  • Wybiórczość pokarmowa – preferencyjne spożywanie wybranych pokarmów o odpowiednich właściwościach sensorycznych tj. smak, kolor, konsystencja; często występuje u dzieci z zaburzeniem ze spektrum autyzmu.
  • Neofobia pokarmowa – lęk przed próbowaniem nowych pokarmów; opisywany w literaturze naukowej jako naturalny etap rozwoju (mechanizm obronny zabezpieczający młody organizm przed spożyciem nowego – potencjalnie niebezpiecznego – pokarmu).
  • Zaburzenia karmienia / ARFID (avoidant/restrictive food intake disorder) – ograniczanie lub unikanie przyjmowania pokarmów; trwa dłużej niż miesiąc i charakteryzuje się niemożnością doustnego przyjmowania pokarmu w ilości potrzebnej do optymalnego rozwoju (prawidłowego przybierania na masie i funkcjonowaniu psychospołecznym); opisana w Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób ICD-11 jako zaburzenie psychiczne.

Przyczyny trudności związanych z jedzeniem

Przyczyny trudności związane z jedzeniem mogą mieć podłoże nieorganiczne lub organiczne.

Nieorganiczne, czyli środowiskowe tj. nieświadoma postawa opiekunów wzmacniająca trudne zachowania dziecka podczas posiłków np. nadmierne zamartwianie się opiekunów co do ilości i jakości spożywanych pokarmów pomimo prawidłowej masy ciała i rozwoju psychoruchowego.

Organiczne, czyli odmowa przyjmowania posiłku spowodowana m.in. bólem przy połykaniu (np. ból gardła, obrzęk), wadami anatomicznymi (np. rozszczep podniebienia, wady uzębienia, przerost migdałków), chorobami przewodu pokarmowego (np. celiakia, nieswoiste zapalenia jelit, przewlekłe zaparcia), wrodzonymi wadami metabolizmu (np. pierwotna nietolerancja laktozy), zakażeniami (np. układu moczowego).

morfologia

Zapobieganie wybiórczości pokarmowej

Zapobieganie trudnościom związanym z jedzeniem z przyczyn nieorganicznych obejmują takie działania ze strony opiekunów jak:

  • wielokrotna ekspozycja na zróżnicowane produkty,
  • spożywanie tego samego posiłku, które otrzymuje dziecko,
  • tworzenie pozytywnych doświadczeń podczas spożywania posiłków.
celiakia pakiet diagnostyczny z genetyką

Konsekwencje wybiórczości pokarmowej

Skrajna wybiórczość pokarmowa o podłożu nieorganicznym u dzieci może prowadzić do niedoboru witamin lub mikroskładników. Niespożywane lub niewystarczające spożywanie pełnowartościowych posiłków, w tym mięsa oraz warzyw i owoców wiąże się zazwyczaj z niskim spożyciem żelaza.

Kiedy przyczyna wybiórczości pokarmowej u dziecka ma podłoże organiczne, może ona prowadzić do zaburzeń wzrastania (masy ciała i wzrostu), jak również do niedożywienia różnego stopnia.

pakiet nie toleruję mleka podstawowy

Postępowanie diagnostyczne u dziecka z trudnościami związanymi z jedzeniem

Postępowanie w przypadku dziecka z trudnościami związanymi z jedzeniem może obejmować:

  • zebranie wywiadu żywieniowo-zdrowotnego (z uwzględnieniem okresu okołoporodowego i wczesnego rozwoju dziecka) oraz psychologicznego (z uwzględnieniem stanu emocjonalnego i poziomu lęku matki, jak również obserwacja wzajemnych interakcji matka–dziecko),
  • analizę dotychczasowego schematu żywienia (liczba posiłków i oferowanych przekąsek w ciągu dnia i nocy),
  • analizę diety dziecka, w tym kaloryczności posiłków oraz ich różnorodności (lista wszystkich akceptowanych przez dziecko pokarmów oraz dzienniczek żywienia dziecka),
  • badanie przedmiotowe oraz badania laboratoryjne w celu wykluczenia trudności w karmieniu z przyczyn organicznych,
  • obserwację i analizę spożywania posiłków (materiał filmowy z domu lub obserwacja bezpośrednia np. w szpitalu),
  • przydatna w diagnostyce trudności związanych z karmieniem może okazać się również wypełniona przez rodzica „Skala MCH związana z karmieniem dziecka – wersja polska”.
skala MCH karmienie dziecka wersja polska kwestionariusz

>>> Pobierz plik w PDF <<<

Jak pomóc dziecku ze skrajną wybiórczością pokarmową?

Jeśli dziecko rozwija się prawidłowo, przybiera na masie, a wyniki badań laboratoryjnych wskazują, że nie ma żadnych niedoborów pokarmowych, należy kierować się następującą zasadą: „Rodzic/opiekun decyduje, KIEDY i CO dziecko zje, natomiast dziecko decyduje, CZY i ILE zje.”

Odpowiedni podział ról, czyli kiedy rodzic jest odpowiedzialny za to (i tylko za to), co ląduje na rodzinnym stole, a dziecko decyduje, czy ma ochotę zjeść dany posiłek i w jakiej ilości go zje, prezentuje podejście bez szkody dla emocjonalnego, społecznego i fizycznego zdrowia dziecka. Poniżej kilka wskazówek, które ułatwią postępowanie według powyższej zasady.

  • Buduj postawę zrozumienia w przypadku odmowy posiłku („W porządku, jeśli nie jesteś głodny”, „Nie musisz zjeść wszystkiego, zjedz tyle ile potrzebujesz”). Pozwól, aby dziecko reagowało na wewnętrzne sygnały związane z jedzeniem. Dzieci, których potrzeby i obawy są rozumiane, szanowane i przepracowane, inaczej postrzegają jedzenie. Pozytywny stosunek do jedzenia buduj na zasadzie partnerstwa przy posiłkach – karmienie „na siłę” może tylko pogłębić problem.
  • Zadbaj o spokojną atmosferę przy stole – pomoże to zredukować stres, lęk i wewnętrzne zmagania dziecka przy stole. Zachowaj spokój, nie walcz o każdy kęs i nie komentuj czy i ile dziecko zjadło.
  • Pamiętaj, że spożywanie posiłku przez dziecko może trwać nawet ok. 20 minut.
  • Zaakceptuj to, że dziecko może jednego dnia nic nie zjeść na obiad, innego zostawić trochę jedzenia na talerzu, a jeszcze innego poprosić o dokładkę. Dzieci jedzą dużo w niektóre dni, a w inne z różnych powodów mogą odmówić nawet ulubionego posiłku (brak uczucia głodu, smutek, zbliżająca się infekcja, chęć oddania stolca w najbliższym czasie, uczucie dyskomfortu w przewodzie pokarmowym ze względu na wcześniej spożyty posiłek).
  • Nadal serwuj to, co zwykle, ale stawiaj obok inne produkty; dziecko sięgnie po nie, kiedy będzie gotowe – wtedy, kiedy poziom niepokoju zostanie zredukowany i uzna, że dany pokarm jest bezpieczny. Nastąpi to poprzez obserwację rodziców, którzy n-ty raz spożywają dany produkt czy posiłek.
  • Zastanów się, czy przyczyną odmawiania posiłków przez dziecko nie jest brak odczuwania głodu spowodowany spożywaniem przez dziecko soczków, chrupków, tubek owocowych, słodyczy itp.
  • Monitoruj zmiany w siatkach centylowych w książęczce zdrowia (percentyle mówią o tym, jak duże jest dziecko w stosunku do innych dzieci w tym samym wieku). Pamiętaj, że dziesiąty percentyl może być prawidłowy dla dziecka – może ono np. odwzorowywać rytm wzrastania jednego z rodziców.

Podsumowanie

W przypadku, kiedy dziecko ma trudności z jedzeniem i jednocześnie nieprawidłowo przybiera na masie, jego rozwój psychoruchowy jest opóźniony lub wyniki badań wskazują na nieprawidłowości, konieczna jest konsultacja lekarska i dalsza diagnostyka.

W innych przypadkach wystarczy popracować nad (często nieświadomym) podejściem, które może pogarszać początkowe problemy dziecka z jedzeniem. Trudności z jedzeniem o podłożu nieorganicznym (behawioralnym) można pokonać, jeśli pozwoli się jeść dziecku zgodnie z sygnałami pochodzącymi z jego własnego ciała (to CZY zje i ILE zje podczas zaoferowanego posiłku, zależy od niego).


Piśmiennictwo

  1. Farrow CV, Coulthard H. Relationships between sensory sensitivity, anxiety and selective eating in children. Appetite. 2012 Jun;58(3):842-6. doi: 10.1016/j.appet.2012.01.017. Epub 2012 Feb 2. PMID: 22326881.
  2. Neofobia żywieniowa – zaburzenie czy etap w rozwoju dziecka? – Narodowe Centrum Edukacji Żywieniowej (pzh.gov.pl)
  3. Pediatria Polska – Polish Journal of Paediatrics 2019; 94 (5)  PPED_Art_38639-10.pdf
  4. Taylor CM, Emmett PM. Picky eating in children: causes and consequences. Proc Nutr Soc. 2019 May;78(2):161-169. doi: 10.1017/S0029665118002586. Epub 2018 Nov 5. PMID: 30392488; PMCID: PMC6398579.
  5. Taylor CM, Emmett PM. Picky eating in children: causes and consequences. Proc Nutr Soc. 2019 May;78(2):161-169. doi: 10.1017/S0029665118002586. Epub 2018 Nov 5. PMID: 30392488; PMCID: PMC6398579.
  6. Zaburzenie polegające na ograniczaniu/unikaniu przyjmowania pokarmów, czyli co wiemy o ARFID? – Artykuły przeglądowe – Artykuły i wytyczne – Pediatria – Medycyna Praktyczna dla lekarzy (mp.pl)

Wczesne wykrywanie endometriozy

Spis treści

  1. Budowa macicy, czym jest endometrium, budowa endometrium
  2. Endometrioza – co to za choroba? Przyczyny, częstość występowania
  3. Objawy endometriozy
  4. Diagnostyka endometriozy. Możliwość wczesnego wykrycia endometriozy – test EndomKIT
  5. Jak przebiega badanie (test EndomKIT)?
  6. Rozpoznanie i uproszczona interpretacja wyników testu na endometriozę
  7. Dla kogo przeznaczony jest test na endometriozę?
  8. Test EndomKIT a przyjmowane leczenie hormonalne
  9. Leczenie endometriozy

Budowa macicy, czym jest endometrium, budowa endometrium

Endometrioza to choroba opisana po raz pierwszy w roku 1860, czyli 164 lata temu (!), a mimo tego wiemy o niej bardzo mało.

Definicja choroby zakłada, iż jest to stan charakteryzujący się obecnością komórek błony śluzowej trzonu macicy – endometrium – poza samą jamą macicy.

Ściana macicy to trzy warstwy:

  • perimetrium – otrzewna, nazywana w przypadku macicy omaciczem, czyli najbardziej zewnętrzna warstwa błony surowiczej;
  • myometrium – mięśniówka macicy, najgrubsza warstwa ściany macicy zbudowana z włókien mięśni gładkich, umożliwiająca czynność skurczową macicy, kluczową w czasie porodu;
  • endometrium – błona śluzowa wyścielająca macicę od wewnątrz, złuszczająca się w czasie każdej miesiączki. Prawidłowe endometrium to możliwość zagnieżdżenia się zapłodnionej komórki jajowej i prawidłowy rozwój płodu w czasie ciąży. Grubość ściany endometrium zależy od wieku kobiety (do 0,5 mm u niemiesiączkujących dziewczynek, do 8 mm u kobiet po menopauzie stosujących hormonalną terapię zastępczą) oraz od fazy cyklu (7-9 mm w pierwszej fazie, do 15 mm w drugiej fazie cyklu).
ściana macicy budowa przekrój infografika

Samo endometrium to komórki nabłonka, tkanki łącznej, naczynia krwionośne, komórki nerwowe i odpornościowe. Bardzo ważnym jego elementem są gruczoły, wykazujące aktywność wydzielniczą. Zmiany hormonalne zachodzące w czasie cyklu miesiączkowego, które kobieta może obserwować na przestrzeni cyklu, łącznie z miesiączką (czyli złuszczaniem się błony śluzowej macicy) w dużej mierze zachodzą właśnie w endometrium macicy.

Endometrioza – co to za choroba? Przyczyny, częstość występowania

Endometrioza to choroba polegająca na tym, iż komórki błony śluzowej macicy (komórki endometrium) pojawiają się poza tym narządem. Są to również komórki wykazujące, zależną od estrogenów, aktywność wydzielniczą. Reagują na zmiany hormonalne dokładnie w taki sam sposób jak komórki w jamie macicy. Następstwem tego procesu jest przewlekła reakcja zapalna, dochodzi do wewnętrznych krwawień, tworzenia się blizn, zrostów i rozwoju bolesnych zmian

lokalizacje endometriozy infografika

Przyczyny choroby nie są niestety znane, wśród czynników wpływających na jej powstanie wymienia się uwarunkowania genetyczne (u kobiet, których krewne pierwszego stopnia chorują na endometriozę, prawdopodobieństwo rozwoju choroby jest 3-10 razy większe), środowiskowe, epigenetyczne. Rozważane są również uwarunkowania autoimmunologiczne, alergiczne, nieprawidłowości w metabolizmie estrogenów. Na powstanie choroby mają również wpływ wady w budowie narządów płciowych, które utrudniają odpływ krwi miesiączkowej na zewnątrz, przebyte urazy i operacje w obrębie jamy brzusznej, zakażenia. Obserwuje się, że endometriozie sprzyjają również krótkie (krótsze niż 27 dni) cykle miesięczne oraz bezdzietność. Poznanie przyczyny endometriozy na pewno przyczyni się do lepszego jej zrozumienia, a dzięki temu powiększy możliwości terapeutyczne.

Częstość występowania choroby szacuje się na 6-10% kobiet w wieku rozrodczym. Jest jedną z częstszych przyczyn hospitalizacji na oddziałach ginekologicznych i – po mięśniakach – drugą co do częstości przyczyną usuwania macicy.

Objawy endometriozy

Komórki ektopowe (czyli komórki endometrium, które umiejscawiają się poza jamą macicy) mogą tworzyć nacieki w różnych miejscach jamy brzusznej. Mogą tworzyć torbiele endometrialne, mogą również naciekać przegrodę odbytniczo-pochwową, powierzchnię jajników, ściany miednicy mniejszej, więzadła krzyżowo-maciczne. Inną lokalizacją nacieków jest jelito grube, zajęty może być pęcherz moczowy.

Endometrioza może przebiegać bezobjawowo i bywa rozpoznawana przypadkowo, np. podczas zabiegów w jamie brzusznej. Często objawem tego schorzenia jest niepłodność, bardzo często występuje ból w miednicy mniejszej. Do odczuwanych symptomów mogą również należeć: bolesne miesiączkowanie, bolesność w czasie stosunku, bóle w czasie oddawania moczu lub stolca, bóle w okolicy kości krzyżowej, bóle brzucha, biegunki, wzdęcia, zaparcia, objawy ze strony układu moczowego (częstomocz, nagłe parcie na mocz).

Niektóre pacjentki odczuwają umiarkowane bóle, inne odczuwają bóle tak silne, że zakłóca to codzienne funkcjonowanie. Nasilenie bólu nie odzwierciedla stopnia choroby i rozległości nacieków. Niezależnie od nasilenia tego objawu, zawsze w przypadku jego występowania należy rozważać endometriozę, zwłaszcza w przypadku, gdy pacjentka zaczyna skarżyć się na bolesne (do tej pory niewystępujące) miesiączkowanie.

Diagnostyka endometriozy. Możliwość wczesnego wykrycia endometriozy – test EndomKIT

Postępowanie diagnostyczne na dziś jest bardzo wydłużone. Szacuje się, iż postawienie diagnozy trwa średnio 8 lat (7-12 lat). Jest to częściowo związane z faktem, iż złotym standardem w rozpoznawaniu choroby jest dzisiaj badanie histologiczne z materiału pobranego podczas laparoskopii, czyli procedury, która wymaga postępowania szpitalnego i jest badaniem inwazyjnym, dlatego nie każda pacjentka może ją przejść.

Zanim pacjentka zostanie przyjęta do szpitala, często ma wykonywaną diagnostykę obrazową, np. USG, rezonans magnetyczny czy tomografię komputerową.

Standardem w postępowaniu diagnostycznym jest oczywiście badanie lekarskie (wywiad oraz badanie przedmiotowe.

Niestety diagnostyka laboratoryjna nie miała do tej pory zastosowania w ścieżce rutynowego rozpoznawania schorzenia. W niektórych przypadkach wykonywano oznaczenie stężenia CA-125, markera antygenowego, którego stężenie jest zwiększone w cięższych przypadkach tej choroby. Niestety nie sprawdzał się w początkowym stadium choroby, jego czułość nie przekraczała 30%.

Okazuje się jednak, iż wykorzystanie tego markera w połączeniu z oznaczeniem innego parametru (BDNF, neutroficznego czynnika pochodzenia mózgowego) oraz specjalnego algorytmu diagnostycznego, w którym wykorzystuje się dane z wywiadu, umożliwia wczesne postawienie diagnozy.

test EndomKIT wczesne wykrycie endometriozy badanie na endometriozę
  • BDNF – neutroficzny czynnik pochodzenia mózgowego – odznacza się wysoką ekspresją m.in. w macicy, jego stężenie zwiększa się u kobiet z endometriozą i pomaga w identyfikacji stadium I i II tej choroby.
  • CA-125 – marker wykorzystywany w monitorowaniu leczenia raka jajnika i endometrium – znajduje tutaj zastosowanie jako wskaźnik III i IV stadium choroby oraz monitorujący skuteczność leczenia.

>>> Przeczytaj też: Czym są markery nowotworowe i jakich dostarczają informacji?

Jak przebiega badanie (test EndomKIT)?

Badanie polega na pobraniu krwi żylnej i oznaczeniu – z jednego pobrania – stężenia C1-125 oraz BDNF. Następnie wyniki ilościowe tych dwóch oznaczeń oraz dane z wywiadu są analizowane przy pomocy specjalnego oprogramowania, które po przeanalizowaniu wszystkich zmiennych wskazuje wynik negatywny lub pozytywny.

Jakie dane z wywiadu są istotne dla przeprowadzenie testu na endometriozę:

  • czy pacjentka przeszła w przeszłości operację (laparoskopię, inny zabieg chirurgiczny) w celu wykrycia endometriozy;
  • czy bolesne miesiączki są obecnie jednym z wielu odczuwanych objawów, czy jedynym odczuwanym objawem endometriozy;
  • w jakim wieku pacjentka po raz pierwszy odczuła ból po stosunku, jeśli taki ból był odczuwany;
  • w jakim wieku u pacjentki zdiagnozowano torbiele jajnika, jeśli taka diagnoza miała miejsce;
  • w jakim wieku pacjentka zaczęła regularnie stosować leki przeciwbólowe;
  • jak pacjentka ocenia natężenie ból podczas ostatniego cyklu – brak, łagodny, umiarkowany, ciężki.

Połączenie informacji z wyżej przedstawionych trzech elementów układa się w wynik, który w badaniu walidacyjnym wykazuje specyficzność 100%, czułość 46%.

Rozpoznanie i uproszczona interpretacja wyników testu na endometriozę

Wynika badania w postaci raportu musi być interpretowany przez lekarza prowadzącego. Jeśli jednak wynik jest pozytywny, oznacza to, iż prawdopodobieństwo występowania u danej pacjentki endometriozy jest bardzo duże (bliskie 100%), czyli u danej pacjentki schorzenie występuje.

Natomiast jeśli wynik jest negatywny, możliwe są dwa scenariusze. Jeśli powodem wykonywania testu była niepłodność, to taki wynik wyklucza endometriozę w 85%, czyli przyczyna niepłodności leży gdzie indziej. Natomiast jeśli powodem skierowania na test był przewlekły ból w obrębie miednicy, wynik negatywny wyklucza endometriozę jako przyczynę dolegliwości w 65%. W tym ostatnim przypadku badanie niestety dostarcza najmniej informacji i tutaj wymagana jest dalsza diagnostyka. O tym postępowaniu musi zadecydować lekarz.

Dla kogo przeznaczony jest test na endometriozę?

Test powinna wykonać każda kobieta z podejrzeniem endometriozy, bólami w miednicy mniejszej i/lub niepłodnością.

Test nie jest przeznaczony dla kobiet w ciąży, nie jest przeznaczony do diagnostyki nowotworów.

Test EndomKIT a przyjmowane leczenie hormonalne

Stosowanie leczenia hormonalnego na trzy miesiące przed wykonaniem testu może zmniejszać jego czułość i obniżać wskaźnik ujemnej wartości predykcyjnej. Oznacza to, iż w przypadku wyniku negatywnego rezultat jest mniej pewny, niż gdyby pacjentka nie przyjmowała tych leków. Dlatego jeśli pacjentka stosuje złożone doustne środki antykoncepcyjne, progestagen lub agonistów GnRH, powinna skonsultować z lekarzem możliwość odstawienia tego leczenia na trzy miesiące przed wykonaniem badania. Także leki w postaci wkładki domacicznej, implanty czy systemy przedłużonego uwalniania mogą wpływać negatywnie na wynik badania.

Leczenie endometriozy

Leczenie endometriozy jest złożone. O metodzie leczenia decyduje lekarz, w zależności od jego celu. Inna będzie terapia, jeśli pacjentka chce zajść w ciążę, inna, gdy chora skarży się na dolegliwości bólowe.

Stosowana farmakoterapia to podawanie leków hormonalnych (np. hormonalnych preparatów antykoncepcyjnych – estrogenowo-progestagenowych, analogów hormonu uwalniającego gonadotropiny– Gn-RH), progestagenów) oraz niesteroidowych leków przeciwzapalnych dla zwalczania bólu.

W przypadku, gdy pacjentka chce zajść w ciążę, farmakoterapia nie powinna być stosowana, ponieważ nie ma wpływu na płodność. Niepłodność jest jednym ze wskazań do leczenia chirurgicznego. Inne wskazania do operacji to ból w obrębie miednicy mniejszej lub głęboko naciekająca endometrioza. Metodą z wyboru jest laparoskopia.

W niektórych, szczególnie ciężkich przypadkach, gdy pacjentka już nie planuje ciąży, a dotychczasowe leczenie nie było skuteczne, stosuje się radykalne leczenie chirurgiczne – histerektomię z usunięciem jajników.

W leczeniu endometriozy kluczowy jest czas od wystąpienia objawów do rozpoznania. Dlatego  w przypadku występowania bólu w miednicy, który nie ma charakteru pierwotnego bólu miesiączkowego, zawsze należy podejrzewać endometriozę i skierować pacjentkę na diagnostykę choroby.

>>> Przeczytaj też: Żywienie i jego rola w profilaktyce i leczeniu endometriozy


Piśmiennictwo

  1. https://www.mp.pl/pacjent/ginekologia/choroby/88290,endometrioza
  2. Herranz-Blanco B, Daoud E, Viganò P, García-Velasco JA, Colli E. Development and Validation of an Endometriosis Diagnostic Method Based on Serum Biomarkers and Clinical Variables. Biomolecules. 2023 Jun 28;13(7):1052. doi: 10.3390/biom13071052. PMID: 37509088; PMCID: PMC10377646.
  3. Bednarowska-Flisiak A., Bińkowska M., Dębski R., Endometrioza – co nowego?, Przegląd Menopauzalny 2/2004.
  4. Materiały merytoryczne producenta testu ENDOMKIT – Exeltis.

Karnityna – rola w organizmie, zapotrzebowanie. Czy karnityna wspomaga odchudzanie?

Spis treści

  1. Karnityna – rola w organizmie
  2. Karnityna – źródła i zapotrzebowanie
  3. Czy karnityna wspomaga odchudzanie?

Karnityna jest związkiem organicznym, który został odkryty w roku 1905 w mięśniach i stąd wzięła się jej nazwa (caro,carnus po łacinie oznacza ciało, mięso). Dwadzieścia dwa lata później (w 1927 roku) opisano budowę chemiczną tego związku, lata 1935-1965 to okres odkrywania jej funkcji w organizmie.

Karnityna jest popularnym suplementem, ponieważ ma wspomagać odchudzanie. Takie działanie karnityny ma podstawy teoretyczne, ale czy znajduje potwierdzenie w badaniach i czy warto ją suplementować? Postaramy się odpowiedzieć w tym artykule.

Karnityna – rola w organizmie

Karnityna to dwa izomery (L-karnityna i D-karnityna) oraz acetylo-L-karnityna, propionylo-L-karnityna i winian L-karnityny. Z dwóch izomerów karnityny aktywność biologiczną wykazuje L-karnityna i na tym związku skupi się artykuł.

Natomiast acetylo-L-karnityna jest substancją, która przenika przez barierę krew-mózg i ma poprawiać funkcje mózgu. Ma być również ważnym źródłem energii podtrzymującym ruchliwość plemników.

Podstawowa rola karnityny to udział w transporcie długołańcuchowych kwasów tłuszczowych przez wewnętrzną błonę mitochondrialną, gdzie są wykorzystywane do produkcji energii w postaci ATP. Proces jest szczególnie aktywny w mięśniach, w tym również w mięśniu sercowym.

Krótkołańcuchowe kwasy tłuszczowe są utlenianie w mitochondriach niezależnie od karnityny, jednak WKT (w tym omega-3 i omega-6) nie mogą przenikać przez wewnętrzną błonę mitochondrialną, jeśli nie utworzą związku o nazwie acylokarnityna, która przez tę błonę może przenikać. Proces jest zależy od wielu enzymów i – co jest ważne dla dalszych rozważań – warunkuje działanie karnityny, które jest możliwe w strukturach wewnętrznych komórek.

Karnityna wspomaga również proces transportu niektórych związków toksycznych z wnętrza mitochondriów na zewnątrz.

badanie karnityny

Karnityna – źródła i zapotrzebowanie

Karnityna to związek, który organizm człowieka pozyskuje z dwóch źródeł: syntezy endogennej i diety.

Proces syntezy endogennej to połączenie dwóch aminokwasów, lizyny i metioniny. Obydwa związki należą do tzw. aminokwasów egzogennych, czyli takich, których nasz organizm nie wytwarza i muszą być dostarczone z dietą. Odpowiednia ilość lizyny i metioniny w pokarmie jest warunkiem koniecznym do prawidłowej syntezy karnityny. Sam proces powstawania karnityny ma miejsce w wątrobie i nerkach.

Badania wskazują jednak, iż endogenna synteza karnityny to 15% ilości karnityny obecnej w organizmie. Pozostałe 75% jest dostarczane z dietą.

Jakie są pokarmowe źródła karnityny?

Karnityna występuje przede wszystkim w produktach pochodzenia zwierzęcego, w tym w czerwonym mięsie. Można ją znaleźć w baraninie, wołowinie i wieprzowinie. Mniejsze ilości dostępne są w rybach i drobiu oraz przetworach mlecznych. Znikome ilości zawarte są w warzywach i owocach.

zawartość karnityny w wybranych produktach spożywczych

Karnityna wchłania się z diety w ok. 75%. Jest związkiem rozpuszczalnym w wodzie, dlatego każda obróbka termiczna zmniejsza jej zawartość w pokarmach.

Około 95% wchłoniętego związku gromadzi się w mięśniach szkieletowych i w sercu. Tylko 0,5% krąży w osoczu, pozostała ilość zmagazynowana jest w wątrobie i nerkach.

Nadmiar karnityny wydalany jest z moczem.

Nie ustalono referencyjnego spożycia karnityny, ponieważ nie jest ona niezbędnym składnikiem odżywczym, który musi być dostarczany w określonych ilościach. Szacuje się jednak, iż dzienne, sumaryczne (dostarczanej z dietą i syntetyzowane w organizmie) zapotrzebowanie na karnitynę wynosi 15 mg. Dieta osoby jedzącej mięso i produkty mleczne dostarcza od 25 do nawet 150 mg tego związku dziennie. Dieta wegańska natomiast zawiera tylko 1,2 mg karnityny. Nie ma to jednak wpływu na podaż tego związku, ponieważ osoba na takiej diecie syntetyzuje ok. 14,5 mg karnityny, natomiast osoba jedząca każdy rodzaj pokarmów może wytworzyć ok. 35 mg karnityny. Dlatego u zdrowych osób nie obserwuje się niedoborów tego związku, nawet u wegan.

Niedobór karnityny obserwuje się u osób, które mają genetycznie uwarunkowane uszkodzenie funkcji transportera karnityny i objawia się u niemowląt i małych dzieci.

badanie acetylokarnityny

Czy karnityna wspomaga odchudzanie?

Ze względu na fakt, iż karnityna uczestniczy w transporcie kwasów tłuszczowych do wnętrza mitochondriów, gdzie mogą być przekształcane w energię, przez wiele osób jest przyjmowana w postaci suplementu diety, który ma wspomagać redukcję tkanki tłuszczowej i odchudzanie.

Podstawy teoretyczne takiego wnioskowania były słuszne, jednak wykonana w roku 2016 metaanaliza badań poświęconych wpływowi karnityny na ten proces ostudziła nastroje. Wykazano, iż suplementacja karnityną rzeczywiście zmniejszyła masę ciała osób ją zażywających o 1,21 kg, jednak pozostało to bez wpływu na masę tkanki tłuszczowej (nie wykazano jej redukcji) i obwód w talii. Ponadto maksymalny efekt obniżający masę ciała zaobserwowano u osób dorosłych spożywających 2 000 mg karnityny dziennie.

Wniosek z metaanalizy wskazuje, iż przyjmowanie suplementów L-karnityny w sposób nieznaczny wpływa na redukcję masy ciała, natomiast nie ma wpływu na BMI i zawartość tkanki tłuszczowej, zwłaszcza u pacjentów dorosłych z nadwagą lub otyłością.


Piśmiennictwo

  1. Nałęcz K., Nałęcz M., Karnityna – mitochondria i nie tylko, Postępy Biochemii, tom 62(2)2016.
  2. Olek R., Suplementacja karnityną – dwie strony medalu, KOSMOS, Problemy Nauk Biologicznych, tom 69 2020, numer 4 (329), strony 777-784.
  3. Murray R., Biochemia Harpera, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, wydanie IV, 1998
  4. Talenezhad N, Mohammadi M, Ramezani-Jolfaie N, Mozaffari-Khosravi H, Salehi-Abargouei A. Effects of l-carnitine supplementation on weight loss and body composition: A systematic review and meta-analysis of 37 randomized controlled clinical trials with dose-response analysis. Clin Nutr ESPEN. 2020 Jun;37:9-23. doi: 10.1016/j.clnesp.2020.03.008. Epub 2020 Apr 18. PMID: 32359762.
  5. https://ods.od.nih.gov/factsheets/Carnitine-HealthProfessional/